นิยาย วาย เจ้าชาย มาเฟีย ธัญ วลัย จบแล้ว ไม่ ติดเหรียญ

     EUNBI      EUNBI      EUNBI     EUNBI      EUNBI      EUNBI     EUNBI

  มีโซ : ลูกชายมาเฟีย (ตกอับ) อย่างผมน่ะเหรอ ที่จะไปเป็นภรรยาของมาเฟีย

มาวิน : มาเฟียอย่างผมอยากได้อะไรก็ต้องได้ชีวิตของผมคือ เจ้าชายตัวน้อย

 ==============================================

 นิยายที่ Eunbi แต่ง

 ==============================================

ตั้งแต่จำความได้ หลังจากเรียนจบมัธยมฉันก็เดินทางมาเรียนต่อที่เชียงใหม่ ครอบครัวเราก็พอมีพอใช้ แต่พ่อกับแม่สอนให้ฉันใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ทำงานหาเงินเอง ทำงานตั้งแต่เด็ก ส่งตัวเองเรียนจนจบมหาวิทยาลัย ฉันทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟในห้างแห่งหนึ่ง พอเรียนจบมหาลัยแล้ว ฉันพอมีเงินเก็บอยู่ก้อนนึงบวกกับของขวัญจากพ่อแม่ จากที่เป็นคนชอบทำขนม ชอบทำอาหาร เลยเปิดร้านกาแฟและทำเค้ก รายได้ก็พอส่งให้ทางบ้านและเหลือเก็บบ้าง พ่อกับแม่ก็หมดห่วงแล้วที่ลูกสาวคนเดียวของท่านดูแลตัวเองได้ เหลืออีกอย่างเดียวคือ ยังไม่มีแฟนเลย ฮ่าา

แนะนำตัวก่อนแล้วกันเนอะ

ฉันชื่อ พาย น.ส.พรไพลิน วัชรากิจกุล อายุ 26 ปี ตอนนี้กิจการร้านกาแฟและขนมเค้กของฉันก็กำลังรุ่งเรือง เพราะร้านอยู่ในตัวกลางเมือง มีทั้งโรงแรม รีสอร์ท บริษัทต่างๆล้อมรอบ ฮู้ววววว มีความสุขจังเลย

วันนี้ก็ทำงานดูแลร้านตามเคย ฉันมีลูกน้อง 2 คน หญิง 1ชื่อฝนชาย 1ชื่อบอย เขา2คนเป็นแฟนกัน ทำงานกับฉันตั้งแต่ร้านเปิดใหม่ๆ ฉันรักและไว้ใจเหมือนน้องแท้ๆ เรื่องบัญชีของร้านฉันดูแลเอง จะจ้างคนก็งก ฮ่าๆ ร้านเล็กๆดูแลเองดีกว่า จะว่าไป ใครๆก็มีแฟนกันหมดแล้ว แต่ฉันนี่สิ อายุ 26 แล้ว ยังไม่มีใครเลย อีกอย่างฉันชอบอยู่คนเดียว ไม่ต้องตามงอนง้อใคร ไม่ต้องกังวลอะไร ทำงาน หาเงิน ใช้เงิน พอแล้ว อ้อ ฉันมีเพื่อนสนิท 1 คน เพื่อนรักเลยแหละ ชื่อน้ำอุ่น อีกหน่อยก็คงมา

วันนี้คนที่ร้านไม่ค่อยเยอะ วันหยุดด้วยแหละ คงไปเที่ยว ทำบุญกันหมด ช่วงเข้าพรรษาพอดี ระหว่างที่นั่งรอลูกค้า อยู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น ปัง!!ผู้คนต่างตกใจวิ่งหนีกันวุ่น

“ฝน บอย !! รีบล็อคประตูร้าน แล้วเข้ามาหลบข้างในเร็ว”ฉันเรียกน้องพนักงานเสียงดังอย่างตกใจ บอยรีบวิ่งกำลังจะล็อคประตู

“เดี๋ยว !! ขอหลบหน่อย เดี๋ยวจ่ายค่าเสียหายให้”เฮ้ย นี่มันผู้ชายอันธพาลที่ไหน รีบวิ่งเข้ามา บอยที่ยืนงงรีบหลีกทางและหันไปล็อคประตูไว้

“เธอ ฉันขอหลบหน่อย ห้ามใครส่งเสียงนะ ไม่งั้นโดน!!”อะไรกันเนี่ย อยู่ๆก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนนึง สวมแจ็คเก็ตสีดำ ที่แขนมีเลือดไหล น่าจะโดนปืน โอ้ยย จะเป็นลม เกิดมาไม่เคยเจอเหตุการณ์น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน ว่าแต่อันธพาลทำไมหล่อแบบนี้เนี่ย ผิวขาวๆ จมูกโด่งๆ ริมฝีปากบางสวย คิ้วดกหนา แต่ดูหมอนี่น่าจะไม่เคยยิ้มนะ หน้าดูโหดๆ หึ้ยย คิดอะไรเนี่ยยัยพาย

“นี่นาย เป็นอันธพาลเหรอ...”ฉันที่กำลังจะอ้าปากด่านายหน้าหล่อก็ต้องชงัก เลือด เลือดเขาไหลเต็มเลย

😧😧

“เลือด!! เลือดนายไหลอ่ะ”ฉันตกใจรีบวิ่งไปเอากล่องปฐมพยาบาลในตู้มา

“ตกใจอะไรขนาดนั้น แค่นี้ไกลหัวใจ”เขาตอบพลางมองหน้าคนตัวเล็ก คนอะไรน่ารักจัง ไม่รู้จักกันสักนิด ยังจะมาทำแผลให้ เขาเผลอกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“นี่นาย ฉันทำแผลให้แล้ว อย่าพึ่งโดนน้ำหละ แล้วก็อย่าเที่ยวไปมีเรื่องไปทั่ว ทำคนอื่นเดือดร้อนเห็นไหมเนี่ย ร้านฉันวุ่นวายหมด อย่าลืมชดใช้ค่าซ่อนตัวด้วยนะ!!”

“ฉันแค่มาซ่อนตัว ไม่ได้มาพังร้านเธอนะ งกเป็นบ้า”

“งั้นฉันจะไปเรียกไอ้พวกนั้นกลับมากระทืบนาย”

“เฮ้ย อย่านะเว้ย เออๆ โอเคๆฉันจะจ่ายค่าซ่อนตัวให้ แต่รอดูพวกมันไปก่อน เดี๋ยวจะโทรเรียกลูกน้องกลับมาจ่าย”

“นี่นาย เป็นมาเฟียหรอ ทำไมมีลูกน้องอ่ะ”ก็ฉันสงสัยอ่ะ ดูๆเขาก็โหดๆนะ หรือจะเป็นพวกมาเฟีย หึย นายกลัว แต่ว่ามาเฟียทำไมหล่อจังวะ

“ไม่ต้องรู้ ไม่ใช่เรื่อง!!”

หึ ไอ้คนบ้า ไม่น่าทำแผลให้นายเลย ปล่อยเสียเลือดตายไปซะก็ดี

“งั้นนายก็ออกไปจากร้านฉันได้แล้ว พวกนั้นคงไปแล้วหละ”พูดจบ ฉันก็เห็นผู้ชายใส่สูท 2-3 คน เดินวนอยู่หน้าร้าน

“ลูกน้องฉันมาแล้ว เดี๋ยวกลับมาชดใช้ค่าเสียหายนะสาวน้อย”พูดจบเค้าก็เดินออกไปเลย ฉันยังไม่ทันบอกเลยว่าฉันแค่แซวเล่นเรื่องค่าชดเชย ฉันไม่คิดจะเอากับเขาจริงๆหรอกนะ ถึงฉันจะงกก็เถอะ

ปลดล็อกแอปธัญวลัย (แอนดรอยด์)

เนื่องจากเหตุผลทางเทคนิคบางประการ ทำให้ผู้ใช้งานแอปธัญวลัยบนแอนดรอยด์ต้องทำการยืนยันเพื่อปลดล็อกระบบทั้งหมดของแอปก่อน จึงจะสามารถใช้งานแอปได้เหมือนเดิม
หากท่านอยากให้แอปกลับมาเป็นเหมือนเดิม กรุณากด "ยืนยัน"

เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเราเลยนะ แถมเป็นแนวแบบ ชายรักชาย ด้วย อย่างไงก็ลองอ่านดูกันนะค่ะ

   เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อองค์ชาย รัชทายา อันดับ ที่ 3 แห่งประเทศ วิสทีเรีย เป็นประเทศที่มีพื้นที่เป็นหุบเขาแล้วก็ที่ราบสูง ราบรุ่มแม่น้ำเป็นบางพื้นที่ แล้วก็ยังมีพื้นที่ป่าดิบชื้น ประชากรส่วนใหญ่จะเลี้ยงสัตว์เศรษฐกิจกันสะส่วนมาก เช่น แกะ ม้า ไบซัน โคเนื้อ ประชากรมีประมาณ 5 ล้านคน เป็นประเทศเล็กๆ แต่มีความสมบูรณ์ทางด้านทัศนียภาพ แล้วก็ด้านอาหาร  อากาศที่นี้ มีอากาศที่เย็นสบายออกจะหนาวเลยซะด้วยซ้ำ เพราะว่าเป็นพื้นที่สูงซะส่วนมาก

  ลักษณะประเทศก็เป็นประมาณนี้นะ

สวัดิ์ครับผม เชาว์ เวอร์แต๊ง วิดูโอ วิสทีเรีย (ชื่อแกยาวไปไหน)    เรียผมงายๆว่าเชาว์ก็ได้ครับ  ผมเป็นองค์ชายรัชทายาทอันดับที 3 ของประเทศ วิสเทอร์เรีย ผมมีพี่น้องกันอยู่ 3 คนครับ ผมเป็นคนสุดท้อง จึงเป็นรัชทายาทอันดับที่ 3  ผมเลยไม่ค่อยเป็นห่วงเรื่องสืบทอดบัญลังมากนัก ก็มีทั้ง พี่ชิว (รัชทายาทอันดับที่ 1 )  พี่เฟาว์ (รัชทายาทอันดับที่ 2 ) ผมจึงเลือกที่จะมาทำธุรกิจเองสะมากกว่า เพราะว่ามันมีพวกปากหอยปากปูว่าผม ไม่ทำอะไรกิน ทำตัวเกเรได้ แถมยังมีเงินใช้ไม่ขาด ก็เพราะว่าเป็นเพราะตำแหน่งองค์ชายที่ผมเป็นอยู่ ผมเลยมาทำธุรกิจที่นี่ไงครับ ว่าจะทำธุรกิจโรงแรม แล้วก็ห้างสรรพสินค้านะครับ

สวัดิ์ครับ ผมชื่อ อนาวิน วงค์พิพัตน์ไพรศาล  ชื่อเล่น นาวินครับ หรือเรียกวินก็ได้ครับ  อายุ 25 ปี อาชีพตอนนี้ของผมนะครับ ก็เปิดผับ ที่ตอนนี้มีอยู่ 5 แห่งในกรุงเทพ แล้วก็บอนคาซิโนที่ สิงคโปร์ ปล่อยเงินกู้ แล้วก็ค้าอาวุฒิ ไม่บ่อยอ่ะครับ หรือที่คนเค้าเรียกว่าผู้มีอิทธิพล บางทีก็เรียกว่ามาเฟียก็มีครับ  

 ภาพที่ไรท์นำมานั้นเป็นเพียงจิตนาการของไรท์เท่านั้นเองนะ

บุคคลในภาพไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆด้วย

เรื่องนี้เป็นนินายออกแนวจะผู้ชายสะมากกว่า  อาจจะมีคำที่ค่อยค้างหยาบคาย หรือ มีคำที่รุนแรง รวมถึงการกระทำของตัวละคร