นิยายมาเฟียหวงเมีย ไม่ติดเหรียญ จบแล้ว

                                    
                                              
"คุยกับผู้.." ฉันเว้นวรรค เว้นตอนคือครูสอนมาเราต้องใช้ให้เป็น
ประโยชน์ รักภาษาไทย
(จะมารักอะไรตอนนี้..คัส)
"กับผู้อะไรล่ะเดี๋ยวก็โดน" เอาแล้วไง ฉันไม่น่าเล่นเลยโดนแน่ๆ
"ผู้ชาย" แค่นั้นแหละ คัสก็จับฉันกดลงเตียงนอน ทำหน้าเครียดใส่
"มันเป็นใคร" เสียงกดดันมาก 
"ก็ชื่อรามเป็นเพื่อนเก่าสมัยอยู่โรงเรียนเป็นนักกีฬาทีมชาติ" คัสก็ยังไม่ยอมปล่อย เอาหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก
"มันรู้จักเบอร์เธอได้ไง" ยังงี้ไม่จูบเลยล่ะ ใกล้ปาย
"ก็ไม่เคยเปลี่ยนเบอร์ก่อนจะจบก็แลกเบอร์กันok.ไหมค่ะ" ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยล่ะ￣へ￣
"ยิ้มทำไม" ฉันถามคัส แต่ไร้สัญญาณตอบรับ
"........" เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนเราจูบกัน
จูบบแบบนี้หึงแน่ๆ เขาเลื่อนใบหน้าไปไซ้ที่ซอกคอ
"อย่าทำรอยนะ" ไม่เป็นผล เขาไม่ฟังฉันเลย
เจ็บ..(｡•́︿•̀｡)
"มันเจ็บนะ ปล่อยได้แล้ว" อื้อ.งั้นก็เอาที่สบายใจ ถ้าจะไม่ฟังกันขนาดนี้นะ
"อย่าไปยุ่งกับมันอีก" เขายัดตัวเองออกห่างจากฉัน เล็กน้อยเน้น.ว่าแค่เล็กน้อย
"คงยาก เพราะคดีนี้เขาเป็นลูกความฉัน" คัสถึงกับขมวดคิ้ว ขมวดอยู่นั้นแหละคิ้วจะชนกันล่ะ
"งั้นก็ให้คนอื่นทำสิ" 
"ไม่ ฉันรับมาแล้วฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ" เขาไม่ฟังเดินอารมณ์เสียออกจากห้องไป 
แบบนี้เขาเรียกหนีปัญหารึป่าว
"ทำไมไม่เคยเชื่อฟังกันเลย หนี อย่างนี้มันจะเข้าใจกันหรอ!" ฉันตะโกนไล่หลังเขาไป จะไม่สนใจกันใช่ไหม
"ที่ฉันไม่โต้กลับก็เพราะฉันไม่อยากให้เธอเจ็บตัวไง" อ่าว...มาตั้งแต่เมื่อไร
"ฉันไม่แคร์ ถ้าหนีอย่างนี้มันก็ไม่เข้าใจกันสิ อย่าเดินหนีปัญหาขอร้อง" ตอนนี้เราเดินมาเผชิญหน้ากัน
"แล้วมันใช่ไหมที่เธอไปรับว่าความโดยไม่ถามความคิดเห็นฉันสักคำ" 
"นั้นมันงานฉันไหม แล้วอีกอย่างนั้นก็แค่ลูกความฉัน ฉันก็ไม่ได้คิดอะไร มีแค่นายนี้แหละคิดมากอยู่ได้" จะหาว่าฉันงี่เง่าก็ได้นะ
"แล้วทำไมต้องรับว่าความผู้ชายอ่อยหรอ" แรงไปไหม〒_〒
"ถ้าจะไม่เชื่อใจกันขนาดนี้ ก็ไม่ต้องมาคุยกัน" ฉันเริ่มโมโหละนะ 
"เอาสิ อยากไปหาไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ตามใจ อยากได้กันขนาดนั้นก็บอกนะ จะปล่อยให้ แรดนักนิมาอยู่นี้ยังไม่ได้แต่งงานเลยได้ผัวไปละ" 
เพี้ย! ฉันตบหน้าคัส รู้นะว่าตอนนี้เขาไม่มีสติ แต่คำพูดที่พูดออกมามันเคยให้เกียรติกันบ้างไหม
"้ อยากเห็นฉันแรดมากใช่ไหม ได้.เดี๋ยวจัดให้
สำหรับฉัน. ฉันมันก็แรดในสายตานายนั้นแหละ ขอบอกไว้ก่อนคนอย่างฉันฆ่าได้แต่หยาม
ไม่ได้..จำไว้" ฉันเดินออกจากห้อง ลงบันได้
เจอเจฟพอดี 😤😤
"เจ้ เป็นไรเสียงดังจังทะเลาะกับเฮียหรอ" ฉันไม่ตอบเดินไปยืมกุญแจรถ กำลังเดินไปที่โรงรถแต่ลูกน้องคัสก็เข้ามาขัดไว้สะก่อน
"เจ้ ใจเย็นก่อนนะ" เจฟยังไม่หยุดเดินตามฉัน
"มันเย็นไม่ไหวแล้วเจฟ" ฉันบอกเขา
"จับเธอไว้!!" คัสตะโกนมาแต่ทางประตูบ้าน เสียใจ คนอย่างฉันถ้าเอาจริงใครก็ขวางไม่ได้
ลูกน้องแต่ละคนเดินมาล้อมฉันไว้ อีกนิดเดียวแล้วเชียว โธ่..
"ออกไป!!" ฉันตะโกนแค่นั้น หลบมุมกันทุกคน ไม่ใจนี้ว้า
ไอ้เจฟเดินมา ต่อยฉันแต่ฉันหลบทัน
"อยากเล่นกับฉันใช่ไหมเจฟ" ฉันบอกมันด้วยหางตา ตอนนี้ฉันแทบคลั่งใครหยุดฉันได้นะ โคตรจะเก่ง
"เจ้ใจเย็นก่อน เฮียอาจจะไม่ได้ตั้งใจพูดก็ได้" ไม่ฟังแม่งละ ฉันชกเข้าไปที่หน้าเจฟ เจฟหลบไม่ทันโดนเต็มๆ แต่แค่นี้คงไม่ตายหรอก แค่เลือดกบปาก
ฉันเดินไปเปิดประตูรถ ยังไม่ได้ขึ้นรถเลยมีมือคนหนึ่งมาจับไว้
อีกล่ะ  
"ไหนบอกคนอื่นว่าอย่างหนีปัญหาไง แล้วนี้ตัวเองมาหนีเองสะงั้น" ไม่ต้องมาอ่อนโยนใส่เลยไม่รักแล้ว
┌∩┐(◣_◢)┌∩┐
"ก็นั้นมันเคลียจบแล้วแต่นี้เล่นด่ากันว่าแรด นี้ขนาดจะกำลังแต่งงาน ยังได้ว่าแรด ถ้าแต่งงานไม่มาด่าฉันว่าโสเภนีเลยละ!!" โมโหมาก ตัวใครตัวมันไม่สนเว้ย..
"ไปคุยกันบนห้อง" ใครมันจะมีอารมณ์คุยว่ะ 
"ไม่" ฉันเปิดประตูรถปิดเสร็จศัพจะได้ไปสักที ใครขัดได้ก็ขัดไป ฉันขับ 120 คงไม่เร็วไป
เพราะตอนฉันขับไล่คนร้ายมันเร็วกว่านี้
ฉันอยากไปหาย่า 
"ย่า!!" ฉันร้องตะโกนตั้งแต่เห็นหน้าย่า ที่มองมาที่ฉัน ฉันปล่อยน้ำตาที่กั้นมานานให้ไหลมาอาบแก้ม ฉันวิ่งไปกอดคุนย่า อันสุดที่รัก
"เป็นอะไรจ้ะ มีอะไรรึป่าว" เวลาที่ฉันมาหาย่า ย่าจะชอบปลอบฉันด้วยคำพูดแบบนี้เสมอมันทำให้ฉันรู้ว่า ทั้งชีวิตฉันยังมีท่านอยู่
"ย่า หนูแรดขนาดนั้นเลยหรอค่ะ" ฉันทั้งร้องไห้ ทั้งถามย่า ย่าก็เงียบ(สงสัยแรดจริง..มารี)
"ป่าวเลย หนูเป็นเด็กดีสำหรับย่าเสมอ ไม่เป็นไรนะ" นึกว่าหนูแรดสะอีก โล่งอก
ไม่นานฉันก็หลับไปในอ้อมกอดของคุนย่า
"มารี! มารี! มารี" ใครมาปลุก ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบว่าเป็นคุนย่าเขย่าตัวฉัน  แต่ทำไมมันลุกไม่ขึ้นละ แทบยังหนักหัวอีก
"หลานไม่สบาย ย่าขอโทดด้วยที่ปลุก ลุกขึ้นมากินยากินข้าวก่อนค่อยนอนต่อ" คุนย่าค่อยๆพยุงตัวฉันขึ้น 
"เมื่อกี้มีคนมาหาหลานด้วยนะ" 
พรวด! ตายกับข้าวที่กำลังกิน ไปหมดละ
"ย่าว่าไงนะค่ะ" ฉันทวนคำถามย่าอีกครั้ง
"เมื่อกี้มีคนมาหาหลานด้วย เป็นผู้ชายเขาบอกว่าชื่อ......." ย่าจะเว้นวรรคทำไมค่ะ
"ชื่อ.." ฉันก็ได้มานั่งลากเสียงยาวเหมือนย่าอีก
"ชื่ออะไรไม่รู้ย่าจำไม่ได้"😕😕😕 ย่าค่ะ
"งั้นไม่เป็นไรค่ะ" ฉันก็ล้มตัวลงนอน 
ตื่นขึ้นมาอีกที ในห้องที่ไม่คุ้นเคย นี้มันห้องคุ้นๆนะ (ไหนว่าไม่คุ้นเคย)
"ตื่นแล้วหรอ ยัยตัวแสบ" เสียงนี้มัน
"ราม!!" อ่าว เวรผิดคน
"เมื่อกี้ทำไมต้องเรียกชื่อมันด้วย คิดว่ามันจะมาหาหรอ" คัสทำหน้าหงุดหงิดใส่
"อื้อ..ใช่" 
"มารี ถ้าพูดประชดอย่างนี้ก็ไม่ต้องพูดก็ได้"
" ............."
"มารี" 
"............"
"มารี! ใบ้แดกอ่อ" โอ้ย..นี้ด่าใช่ไหมเจ็บยันใส่ติ่งเลย
"ก็เมื่อกี้ใครบอกว่าถ้าจะพูดประชดอย่างนี้ก็ไม่ต้องพูดก็ได้" เหนื่อยใจ ..คนอะไรเอาใจยากจัง
"อืม ...แล้วแต่" คือนี้มีงอล เหมือนผู้หญิงเลย
ฉันจะลุกออกจากเตียง จะจับแขนเพื่อ
"จะไปไหน!" 😣😣😣 เริ่มเบื่อแล้วนะ
"จะไปไหนมันก็เรื่องของฉันม่ะ" 
เหมือนเราไม่เข้าใจยังไงไม่รู้ แบบนี้มันก็เบื่อเป็นนะ 
"ไม่ เธอต้องนอน นี้ย่าเธอบอกว่าเธอไม่สบาย" เขาไปหาฉันเจอได้ไง
"อื้อ" ขี้เกรียจเถียงจริง
ฉันก็นอนลงเตียง แล้วหลับ ตื่นอีกทีตี2 
(ตื่นมาเพื่อ) 
"นายยังไม่นอนอีกหรอ" ฉันถามคัส 
ตอนนี้เขทนั่งทำงานอยู่มุมห้องหน้าจอคอม นี้ใส่แว่นด้วยอย่างหล่อ
"จะให้นอนไงงานยังไม่เสร็จเลย ใครไม่รู้ทำให้ปวดหัวทั้งวัน" 😑😑คือ ตูผิด
"ขอโทดละกัน นี้ได้กินไรยัง" ฉันลุกจากเตียงเดินเข้าไปหาเขา
"ยัง!" เน้นทำไม
"หิวไหม" ฉันถาม คัส คัสโอบเอวฉันดึงให้ฉันไปนั่งตักเขา
"หนักจัง" เมิง อยาก ตาย ไหม😈😈
"ไม่คุยด้วยละ" คัสเอาคางมาวางไว้บนไหล่ฉัน เขิลเป็นนะคับ
"ขอโทดคับ ขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหม" ไม่มีขัดคับ สงสารคัสอยู่นะ ต้องทำงานจนดึกทุกวัน
                          
................................................
ขอโทดนะค่ะ ที่ช้า ช่วงนี้สอบเลยไม่ได้ลงเลย
ตอนหน้าจะแต่งให้ยาวววววววววว
กว่านี้ค่ะ😆😆😆😆
    เจอกันใหม่ตอนหน้า