นิยาย ขัง เมียท้อง ธัญ วลัย

Chapter 15 : The end 

เวียงพิงค์ :

“คุณราเชนทร์ คุณไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะคะ” เฮ้อ…ฉันน่ะจะเป็นง่อยอยู่แล้ว ตั้งแต่ตั้งท้องได้สามเดือนกว่าๆแล้วเนี่ย...แทบจะไม่ได้ทำอะไรด้วยตัวเองเหมือนอย่างเคยเลย

“เฉยๆซิ...เดี๋ยวฉันก็ตัดเข้าเนื้อหรอก”

“เฮ้อ”  ตอนนี้พ่อคุณกำลังตั้งหน้าตั้งตาตัดเล็บเท้าให้ฉันอยู่...ซึ่งจริงๆแล้วฉันก็ตัดเองได้ ท้องมันยังไม่โตขนาดที่ว่าขยับตัวลำบากเลย

“เสร็จแล้ว”

“จริงๆแล้วน่ะ...คุณไม่ต้องทำให้ฉันถึงขนาดนี้ก็ได้นะคะ...ฉันทำเองได้...แล้วเท้ามันก็ต่ำด้วย คุณไม่ควร...”

“เฮ้อ…ขี้เกียจฟังเธอบ่นแล้ว...ลูกก็คงเบื่อเหมือนกัน...ใช่มั๊ยครับลูก?”  แหน่ะ...คุยกันได้ทั้งวันน่ะ ขอให้มีเวลาว่างเถอะ

“Rrrrrrrrr”

“ใครโทรมาเหรอคะ?”

“ไอ้นนท์...โหล! โทรมาไมของมึง?!”

“คุณราเชนทร์ พูดดีๆซิคะ”  เฮ้อ…สอนไม่เคยจำ

“กูอยู่บ้าน...กับเมีย...ทำไม?...อะไรนะ?!...จะมาบ้านกู?...มึงไม่ต้องมากันเลยนะ!”

“คุณราเชนทร์! ก็ให้เขามาซิคะ”  

“ถึงแล้ว?!...เออๆ ก็บอกยามเปิดประตูให้ซิวะ!”  เขาตะคอกใส่ปลายสายแล้วตัดชิงสายทิ้ง ตบท้ายด้วยกาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด...อีกแล้ว

“เพื่อนมาบ้าน...แทนที่จะดีใจ รีบออกไปต้อนรับ...นี่อะไรคะ ทำแบบนี้ได้ยังไง?”

“ก็จะอยู่กับเมีย ฉันก็ต้องการเวลาส่วนตัวนะเว่ย”

“คุณมีเวลาอยู่กับฉันอีกทั้งชีวิตค่ะ”

“ฮึ่ย! แต่ตอนนี้อยากอยู่กับเมียกับลูก...อยากอยู่กันตามประสาพ่อแม่ลูก...ฉันกะว่าจะเปิดเพลงให้ลูกฟัง แล้วก็เล่านิทานให้ฟังด้วย...แต่พวกมัน...”

“โห่ๆๆๆ...ไอ้คุณชาย อย่าเวอร์ให้มันมาก...โห่ๆๆๆ”  และก่อนที่คุณชายจอมเอาแต่ใจจะเหวี่ยงไปมากกว่านี้ พวกเพื่อนๆของเขาก็เข้ามาซะก่อน...ต่างพากันโห่ร้องล้อเลียนคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ใกล้ๆฉันนี่น่ะ

“พวกมึงเงียบไปเลย! ไอ้เวรนนท์ ไอ้ห่าคิน ไอ้หมามิล...ไอ้พวกไม่มีมารยาท สันดารไม่ดี”  แล้วตัวเองไปว่าเขาอย่างนั้นน่ะ...มันดีนักนี่?

“มึงเรียกชื่อเล่นพวกกูก็พอ...ไม่ต้องสะเออะเรียกชื่อจริง...ขอร้อง”  ฮึๆๆ ชนนท์นี่ก็...บ้าตามเขาไปด้วยอีกคน

“นี่…แล้วยัยนับ ยัยหนาว แล้วก็น้องเพลงไม่มาด้วยเหรอ?”  ฉันเอ่ยขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขาขึ้นมา...มันน่าแปลกที่พวกสามคนนี้จะมาโดยที่ไม่มีแม่คุณทูนหัวตามติดมาด้วย

“โน่น…ใช้ให้ขนของอยู่น่ะ...นี่ก็ตั้งนานแล้ว ไม่ตามเข้ามาสักที ไม่ตบไม่ตีนี่ไม่ดีขึ้นเลยจริงๆ”  ชนนท์?! เดี๋ยวเถอะ...เดี๋ยวยัยนับมาได้ยินเข้าก็...

“ชนนท์!!!”  นั่นไง...ไม่ทันขาดคำ ชนนท์นายหัวขาดแน่...ฮึๆๆ

“คร้าบ...เดี๋ยวนนท์ช่วยถือ หมูนับไปนั่งนะ...ร้อนมั๊ยครับ? เดี๋ยวนนท์พัดให้...แอร์บ้านไอ้เชนมันไม่เย็นเลยเน๊อะ?”  

“เวรเอ๊ย! คนล่ะเสียงกันเลยนะมึง...นี่ เดี๋ยวดูกู...หนูเพลงของกูน่ะ พูดคำไหนคำนั้น ไม่กล้าหือเวคินทร์หรอก”  หาเรื่องใส่ตัวอีกคน...โน่น น้องเพลงยืนหลบอยู่หลังต้นเสาน่ะ

“งั้นเหรอคะพี่คิน?!”  ฮึๆๆ ยัยตัวเล็กแผลงฤทธิ์แล้ว นางน่ะตัวเล็กที่สุด แล้วก็ฤทธิ์เยอะที่สุดแล้วล่ะ

“ครับ…เปล่าครับ...พี่คินหมายถึง น้องเพลงว่ายังไงพี่ก็ว่าอย่างนั้นครับ...ใครจะกล้าหือ...สัส! ทำไมไม่มีใครบอกกูเลย มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? เมียหรือหมากระเป๋าก็ไม่รู้”  ประโยคสุดท้ายเวคินทร์หันมาพูดกับพวกเพื่อนๆที่นั่งยิ้มเจือนๆอยู่

“พี่คิน! ทีหลังถ้าจะนินทาช่วยไปพูดไกลๆหน่อยนะคะ”

“เปล่า…พี่เปล่า...พี่บอกกับไอ้พวกนี้ว่า สิ้นเดือนนี้จะซื้อกระเป๋าให้เมียสักหน่อย คอเลคชั่นใหม่มาเมื่อไหร่วะ?...ใช่มั๊ย...พวกมึง..ใช่มั๊ย?!”  ฮึๆๆ…แถเก่งกันทั้งกลุ่มน่ะ

“ฮึ! เดี๋ยวเถอะ...กลับบ้านไป...โดนแน่!”  

“แฮะๆๆ”  ฮึๆๆ…ตัวลีบเลยเวคินทร์ ตัวใหญ่ซะเปล่า...แต่กลัวคนตัวเล็ก...แต่คงไม่เรียกว่ากลัวหรอก...ต้องเรียกว่าเกรงใจ ถึงจะถูก

“แล้วนี่...ยัยหนาวมันไปไหนวะ?”  นับดาวที่นั่งอยู่บนตักชนนท์เอ่ยถาม...คือ...มาด้วยกัน แล้วมาถามฉัน...ฉันจะตอบได้มั๊ย?

“ฉันอยู่นี่...พอดีซื้อของบำรุงมาให้ยัยเวียงพิงค์ด้วยน่ะ ก็เลยหอบหิ้วอยู่นาน...นี่! พี่มิล...จะนั่งนิ่งเป็นโรบอทอีกนานมั๊ยคะ?...มาช่วยหนาวถือของซิ...ฮึ่ย! เป็นสามียังไงนะ ปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆต้องลำบากหอบหิ้ว...อื๊อ!!!”  ยัยลมหนาวพูดไม่ทันขาดคำ เสียงก็หายไปในลำคอ เพราะถูกสามีจูบปิดปาก...ซึ่งฉันไม่คิดว่าคนนิ่งๆอย่างวามินทร์จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคนเยอะๆ...อย่าว่าแต่ฉันที่อึ้งเลย...ยัยหนาวยังอึ้งน่ะ

“พอๆๆ…อย่ามาเล่นหนังสดในบ้านกู...เกรงใจลูกกูบ้าง”

“คุณราเชนทร์...ก็ไปว่าเขา”  นี่ก็...ปากไวจริงๆ

“พะ…พี่มิล! ทำบ้าอะไรเนี่ย ไม่อายคนอื่นบ้างรึไง?!”

“ก็เมียพูดมากอ่ะ...ขี้เกียจฟัง...จุ๊บ!”  แล้วเขาก็อาศัยช่วงที่ยัยลมหนาวอ้าปากค้าง ขโมยจูบยัยนั่นอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว...บอกฉันที...ตัวตนที่แท้จริง หมอวามินทร์เป็นแบบนี้?

“พอแล้ว พอๆๆ…อย่าแย่งซีนกู”  แล้วคนที่นั่งข้างๆฉันก็โวยขึ้นมาอีก...นี่ก็เรียกร้องความสนใจเก่งๆจริงเลย

“โอเค…เชิญมึง ไอ้คุณชาย”  วามินทร์รั้งลมหนาวให้นั่งลงด้วยกัน แล้วผายมือให้คุณชายจอมเอาแต่ใจ

“พวกมึง...ยกขโยงมาทำไมกันครับ?”

“คุณราเชนทร์!...อย่าไปสนใจเลย...คนเอาแต่ใจ...ว่าแต่ ทำไมไม่พาเจ้าตัวเล็กมาด้วยล่ะ?”

“กลัวมาครบแล้วจะฉุดไม่อยู่...เจอกันแต่ละที ยังกับจับปูใส่กระด้งน่ะ”  ชนนท์ตอบฉัน...แต่เขาน่ะไม่ได้สนใจฉันหรอก...สนใจอยู่กับแม่หมูนับที่นั่งอยู่บนตักน่ะ คู่นี้ก็หวานกันเหลือเกิน

“รีบมารีบไปนะพวกมึง...กูจะอยู่กับลูกกับเมีย”

“คุณราเชนทร์! ถ้ายังไม่หยุดไล่เพื่อน...คืนนี้ฉันจะไม่ให้คุณนอนในห้องนะคะ”

“เฮ้ย!  ได้ไง?!”

“ได้ค่ะ...ตอนนี้เลยก็ยังได้ ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ออกไปนั่งนอกบ้านซิคะ”

“ไม่ไป...จะอยู่กับลูก...ใช่มั๊ยครับลูก?...หนูจะอยู่กับปาป๊าใช่มั๊ย?...เดี๋ยวคืนนี้ปาป๊าเล่านิทานให้ฟัง...นะครับ”

“ไอ้คุณชายมันบ้าไปแล้วเหรอวะ?”  อืม…ฉันก็เห็นด้วยกับคิน...เกินไปแล้วคนนี้น่ะ

“กูไม่ได้บ้า...แต่กูรักของกูน่ะ...พวกมึงมีปัญญาทำได้เหมือนกูป๊ะล่ะ?...แฝดน่ะๆ ทำได้มั๊ย?...ถ้าไม่ได้ก็หุบปาก”  นี่ก็อีกเรื่อง...ตั้งแต่รู้ว่าได้แฝดสมใจก็เห่อมากๆ คุยโวไปทั่วน่ะ

“ถุ๊ย! ฟลุคหรอกนะ...จริงมั๊ยพวกมึง?”  เวคินทร์แสระยิ้ม แล้วก็หันไปหาแนวร่วม ซึ่งพวกเพื่อนๆก็พร้อมใจกันหัวเราะออกมา...ทำให้คนเอาแต่ใจของขึ้นไปกันใหญ่

“เบื่อไอ้พวกไม่มีน้ำยา...อ่อนแล้วก็พาล...เดี๋ยวคอยดู...ลูกสาวกับลูกชายชัวร์”

“คุณราเชนทร์...ขี้โม้!”  ยังไม่ทันจะรู้ผลเลย...พูดเอาเองทั้งนั้นน่ะ เดี๋ยวก็ได้หน้าแตกหรอก

“ไม่ได้โม้...แต่มั่นใจ...ก็ทำได้...ก็คนมันเทพ...ฮึๆๆ”

“โว๊ย! หาอะไรมากินดีกว่า...เบื่อไอ้คุณชายโอ้อวดแล้วเว่ย!”  ชนนท์เอ่ยขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับข้าวของที่เพิ่งซื้อมา...เขาคงจะไปจัดการอาหารพวกนั้นมาให้พวกเราด้วย เรื่องข้าวปลาอาหารน่ะ ต้องยกให้คนนี้...เก่งจริงๆเลย

“ชนนท์ทำอาหารเก่งเน๊อะ...นับโชคดีจังเลย”  อดชมไม่ได้จริงๆ

“นี่! พูดอย่างนี้ว่าผัวเธอไม่ดี?”

“เปล่านะคะ...ฉันก็แค่ชมเขา ไม่ได้ว่าคุณสักหน่อย...แต่ถ้าคุณคิดแบบนั้น...ก็แล้วแต่นะคะ”

“ถึงฉันจะทำกับข้าวไม่เป็นน่ะ...แต่ฉันก็ยัดแฝดใส่ท้องเธอได้ก็แล้วกัน...แล้วอีกอย่าง หน้าที่อาหารมันก็เป็นเรื่องของเธอด้วย ที่ต้องดูแลฉัน”

“ชิส์!…ค่ะ…ทราบแล้วค่ะ...หน้าที่แจ๋วน่ะ ฉันทำมานานแล้ว”

“ฮึๆๆ”  

“เวียงพิงค์...เธอรู้อะไรมั๊ย?...ว่าเมื่อก่อนไอ้เชนน่ะ...”

“หุบปากไปเลยไอ้คิน!”  มีเรื่องอะไรกันงั้นเหรอ...แล้วทำไมคุณราเชนทร์ต้องรีบเอ่ยขัดเวคินทร์ด้วย?...หรือว่า...

“ฮึๆๆ…เมื่อก่อนมันน่ะ...”

“สัส! กูบอกให้เงียบ!!!”

“คุณนั่นแหละเงียบ...คิน...พูดมาเถอะ มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“ฮึๆๆ อย่าทำหน้าเครียดซิเวียงพิงค์...ฉันก็แค่จะบอกว่า...เมื่อก่อนน่ะ...ไอ้คุณชายราเชนทร์มันเคยพูดกับพวกฉันไว้ว่า..ว่า...”

“ไอ้ห่าคิน!!!”

“พูดมาเถอะคิน”

“อืม…กูจะถือว่าเมียมึงอนุญาตนะ...ขำๆน่าเพื่อน...คืองี้...เมื่อก่อนน่ะ พวกฉันท้าให้มันจีบเธอ...แต่มันก็บอกกับพวกฉันว่า...มันน่ะไม่มีทางไปรักคนอย่างเธอหรอก...ให้ตายก็ไม่มีทางไปยุ่ง...ถ้าวันไหนมันได้เธอเป็นเมียน่ะนะ...แสดงว่ามันหน้ามืดสุดๆ แล้วมันจะรับผิดชอบด้วยการยอมเป็นหมารับใช้เธอไปตลอดชีวิต...ฮึๆๆ มันบอกว่าที่กล้าพูด...เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้...แต่แล้ว...”

“หยุด! ไอ้ห่าคิน....อย่าสร้างความร้าวฉานให้กูได้มั๊ยวะ?!”

“จริงเหรอคะ?”

“เวียงพิงค์...”

“จริงมั๊ยล่ะ? กูได้ยินมากับหู...มึงด้วยหนิไอ้มิล”

“อืม…มึงพูดนะไอ้เชน...ถึงวันนั้นก็จะเมาแต่กูจำได้”  วามินทร์ยืนยันอีกคน...ก็แสดงว่าจริง...ทำไมเขาต้องเอาฉันไปพูดถึงแบบนั้นด้วย? ตอนนั้นฉันดูเป็นคนน่ารังเกียจ? 

“เหี้ยคิน! มึงพูดแบบนี้...ต้องการอะไรวะ?!”

“ฮึๆๆ ใจเย็นดิเพื่อน...พวกกูก็แค่...คิดว่า...มึงพูดแล้ว...ก็ต้องทำให้ได้...หรือว่ามึง...”

“Shit! เงียบไปเลย...เวียงพิงค์ ฟังฉันก่อนนะ...ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น...เฮ้อ..คือฉัน...ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น...แต่ว่า...ก็ตอนนั้น...ฉันมันไม่กล้าไปจีบเธอนี่หว่า...พวกมันท้า...ฉันก็เลย...พูดปัดๆไป...เธออย่าไปสนใจเลยนะ...นะ”

“ฉัน…ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ”

“เวียงพิงค์...เธอ...เชื่อฉันเถอะนะ...ที่ฉันพูดไปแบบนั้น ไม่ได้รังเกียจเธอเลย...แต่ฉันรู้ตัว...ต่อให้ฉันทำยังไง เธอก็ไม่มีทางมาสนใจฉันหรอก...ฉันก็เลย..พูดไปแบบนั้น...แล้วใครจะไปคิด ว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหว...เข้าไป....”

“พอแล้วค่ะ...ฉัน...ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“ไม่จริงอ่ะ...เธอโกรธฉัน”

“ฉันไม่ได้โกรธค่ะ”  

“เวียงพิงค์”

“ฉันไม่ได้โกรธจริงๆค่ะ”

“นี่..ที่ฉันบอกให้เธอฟัง ก็เพราะต้องการให้ไอ้คุณชายมันรับผิดชอบกับคำพูดของมันด้วย”

“shit! มึงเงียบได้มั๊ยไอ้คิน?! ให้กูเคลียร์กับเมียกูก่อน”

“ฉันไม่ได้โกรธจริงๆค่ะคุณราเชนทร์”

“เฮ้อ!…ฉันไม่รู้ ว่าเธอจะไม่โกรธอย่างที่พูดรึเปล่า...แต่ฉันยินดีทำตามคำพูด...ฉันยอม...เป็นหมารับใช้เธอทั้งชีวิต”

“คุณราเชนทร์”

“ฉันยอม...ฉันทำได้ทั้งนั้นแหละ เพื่อเธอแล้วน่ะ แค่นี้มันไม่หนักหนาเลยสักนิด”

“แค่นี้แหละที่พวกกูต้องการ...ฮึๆๆ สะใจเบาๆว่ะไอ้มิล...คุณชายจอมโอหัง หยิ่งยโส...สิ้นลายแล้ว...ฮึๆๆ ยอมแม้กระทั่ง...เป็นหมารับใช้เมีย...ฮึๆๆ กูสะใจ”

“พี่คิน! เสียมารยาทเกินไปแล้วนะคะ เกือบทำให้เขาสองคนผิดใจกันแล้วนะ”

“พี่ล้อเล่นครับ...น้องเพลง...น้องเพลง...เฮ้อ...งอนอีก?”

“เวียงพิงค์...เธอไม่โกรธ...”

“ค่ะ…ฉันไม่ได้โกรธ...แล้วคุณก็ไม่ต้องทำขนาดนั้นด้วยค่ะ”

“มาคุยกันก่อน”  ร่างสูงฉุดฉันให้ลุกขึ้น แล้วพาเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยกัน

“ฉันไม่ได้โกรธจริงๆนะคะ...คุณอย่าทำหน้าแบบนั้นซิ”

“ก็ฉันแคร์เธอ...มากๆ”  คุณชายเอาแต่ใจเอ่ยเสียงเบาแล้วก้มหน้างุด ราวกับเด็กที่กำลังทำผิด...ทั้งๆที่ฉันน่ะ ไม่ได้โกรธเขาเลย...ก็แค่สงสัย ว่าทำไมเขาต้องพูดแบบนั้น...แต่พอรู้เหตุผลแล้วฉันก็เข้าใจ...ก็คุณชายของเราน่ะ ยอมเสียหน้าได้ซะที่ไหนล่ะ...ก็เลยต้องพูดแบบนั้นออกไป

“ฉันไม่ได้โกรธค่ะ”

“แต่ฉันก็รู้สึกผิด...ฉันไม่น่าไปพูดถึงเธอแบบนั้น...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันอยากจะตบปากตัวเองสักสิบฉาด...ไม่ดิ...ฉันจะไม่พูดเลยต่างหากล่ะ”

“ช่างเถอะค่ะ...ฉันไม่ได้คิดมาก...ฉันรู้...ว่าสามีฉันเป็นคนยังไง...ฮึๆๆ”

“ไม่โกรธจริงดิ?”

“ก็จริงน่ะซิคะ...แต่ถ้าคุณยังไม่เลิกทำหน้ามุ่ย...ฉันจะไม่ให้นอนด้วยกันนะคืนนี้น่ะ”

“ฮึๆๆ…โอเค…ขอบคุณนะครับ...ที่รับสันดารของสามีคนนี้ได้”

“ก็…ฉันรักคุณไปแล้วนี่คะ”

“คร้าบ...คุณราเชนทร์ก็รักหนูเวียงพิงค์เหมือนกันครับ....ว่าแต่ คลอดเจ้าสองคนนี้เมื่อไหร่...คุณราเชนทร์ขออีกคู่นะ”

“คนบ้า! คุณน่ะ...พูดเป็นเล่นไปได้”

“ก็เห็นแล้วหนิว่าทำได้จริง”

“ชิส์…มันฟลุคค่ะ”

“ฮึๆๆ…ขอบคุณนะคนดี ที่ทำให้ชีวิตผู้ชายเลวๆคนนี้มีความหมาย”

“อย่าซึ้งมากค่ะ...เดี๋ยวฉันก็ร้องไห้อีกหรอก”  ฉันน่ะ...ทนคำพูดแบบนี้ของเขาได้ไม่นานหรอกนะ ไม่ค่อยชินด้วย...ก็ปกติคุณชายแกน่ะโหดตลอด

“คุณราเชนทร์รักแล้วก็หวงเวียงพิงค์มากๆ...รู้ใช่มั๊ยครับ?”

“โห่…ไอ้คุณชาย...มึงนี่ไปเป็นพระเอกลิเกได้เลย...แม่ยกเพียบน่ะมึง...เชื่อกูๆๆ”

“ไอ้เวรนนท์! ใครใช้ให้มึงมาเสือก ผัวเมียเขาจะคุยกัน”

“เออ…กูไปก็ได้...ไปกันเถอะหมูนับ ไปทำลูก...เอาแฝดสี่ไปเลย...ไอ้คุณชายมันคุยโวดีนัก”

“บ้าเหรอชนนท์?!”

“เฮ้อ…อย่าไปสนใจมันเลยเวียงพิงค์ เรามาคุยเรื่องของเราต่อดีกว่า...คลอดเมื่อไหร่คุณราเชนทร์ขออีกคู่นะ” 

“คุณราเชนทร์! บ้าไปคนเดียวเถอะค่ะ”  เฮ้อ…จะไหวมั๊ยเนี่ย? ต้องอยู่กับพ่อคุณชายตัวร้ายกระหายรักคนนี้ไปทั้งชีวิต...เวียงพิงค์จะรับไหวมั๊ย???????....แต่ก็นะ...ก็มันรักไปแล้วหนิ...ถึงจะร้ายแต่ก็น่ารักนะคนนี้น่ะ

จบแล้วนะ

ไปอ่านสือก่อน

อ่อ....มีของคิวกะแอลมาฝาก

Chapter 11 : ศัตรูที่รัก (NC)

อ่อ...ฝากเม้นต์ทิ้งท้ายให้เราด้วยนะ