Char กับ String ต่างกัน ยัง ไง

ตัวแปรสตริง (String)

    ตัวแปร string หรือแถวตารางอาเรย์ของตัวหนังสือนั้น ภาษา C ไม่มีกลไกที่จะสนับสนุนได้โดยตรง ถ้าต้องการให้ภาษา C สามารถรองรับข้อมูลที่เป็นตัวหนังสือแล้ว จะต้องมีการเตรียมพื้นที่หน่วยความจำให่เหมาะสมหรือการใช้สตริงค่าคงที่ (strong constant) ซึ่งจะทำให้โปรแกรมภาษา C เข้าถึงข้อมูลสตริงซึ่งจะเป็นทั้งข้อมูลที่เข้ามาในโปรแกรมและเปป็นข้อมูลที่ออกจากโปรแกรมได้

     โดยทั่วไปแล้วโปรแกรมภาษา C จะสนับสนุนข้อมูลที่เป็นอักษรโดยกำหนดให้อักษรแต่ละตัว ในรูปแบบตัวแปรประเภท char และข้อมูลสตริงนั้นโปรแกรมที่เขียนด้วยภาษา C จะถือว่าเป็นชุดข้อมูลตัวหนังสือที่เรียงกันตามลำดับ ขณะที่โปรแกรมที่เขียนด้วยภาษา C++ จะถือว่าสตริงเป็นตารางอาเรย์ข้อมูลประเภทตัวหนังสือ (Array of char) โดยตัวหนังสือจะอยู่ในตารางแต่ละช่อง และ ณ ตำแหน่งสิ้นสุดของตารางอาเรย์ที่เก็บตัวแปรสตริงนั้นจะมีสัญลักษณ์ “{PBODY}” (ตัวสิ้นสุดสตริง หรือ ตัว NULL) บรรจุอยู่ ดังนั้น ในการเตรียมเนื้อที่สำหรับตัวแปรสตริงที่ประกอบด้วยตัวหนังสือ n ตัวนั้นจะต้องเตรียมตารางไดนามิกขนาด n+1 ช่องเสมอ ดังตัวอย่างต่อไปนี้

1) ตัวหนังสือ ‘a’ เป็นตัวแปร char จะใช้เนื้อที่ 1 ไบต์ แต่ “a” เป็นตัวแปร string แล้ว จะต้องใช้เนื้อที่ขนาด 2 ไบต์เพื่อจุตัวอักษร   ‘a’ และ ตัวสิ้นสุดสตริง ({PBODY})
2) ตัวแปรสตริงสามารถประกาศให้อยู่ในรูปตารางต่อไปนี้ได้
a. ตารางอาเรย์ตัวหนังสือ char String1[10] สามารถรองรับตัวหนังสือได้มากที่สุด 9 ตัว และ ตัวสิ้นสุดสตริง
b. ตัวแปรพอยเตอร์ตัวหนังสือ char *String2 สามารถรองนับตัวหนังสือได้ตามที่ผู้เขียนโปรแกรมได้เตรียมเนื้อที่ตารางไดนามิกส์ไว้

ถ้าต้องการทำอะไรกับตัวแปรสตริงแล้วให้เรียกใช้เฮดเดอร์ไฟล์ string.h ซึ่งเป็นไลบรารีไฟล์มาตรฐานสำหรับจัดการกับตัวแปรสตริง

เราสามารถตั้งค่าเริ่มต้นให้ตัวแปรสตริงได้ 2 วิธีหลักคือ
char S1[] = “Example”; ซึ่งภายในตัวแปรประกอบด้วย

S1 |E|x|a|m|p|l|e|{PBODY}|

ทั้งนี้เนื่องจากการเตรียมพื้นที่ขนาด 8 ช่องตาราง โดย 7 ช่องตารางแรกเก็บตัวหนังสือ และ ข้อมูลช่องสุดท้ายเก็บตัวสิ้นสุดสตริง

char S2[20] = “Another Example”; ซึ่งภายในตัวแปรประกอบด้วย

S2            |A|n|o|t|h|e|r| |E|x|a|m|p|l|e|{PBODY}||?|?|?|?| 

ทั้งนี้เนื่องจากการเตรียมพื้นที่ขนาด 20 ช่องตาราง แต่ใช้จริง 16 ช่อง คือตัวหนังสือ 15 ช่องและ ช่องที่ 16 เก็บตัวสิ้นสุดสตริง

การตั้งต้นตัวแปรสตริง ดังตัวอย่างต่อไปนี้ถือว่าเป็นการตั้งต้นตัวแปรสตริงที่ถูกต้อง

ดังนั้น สิ่งที่เกี่ยวข้องสตริงสามารถสรุปออกมาได้ดังนี้
- ตัวแปรสตริงคือ ลำดับตัวหนังสือที่อยู่ภายในเครื่องหมายอัญประกาศ หรือเครื่องหมายคำพูด (“ ”) หรือ ตัวแปรสตริงคงที่ (String Constant)
- อีกทางหนึ่งตัวแปรสตริงถือว่าเป็นตัวแปรตารางอาเรย์ ของตัวหนังสือ (Array of char)
- สามารถใช้คำสั่ง printf scanf และ print ของภาษา C กับตัวแปรสตริงได้
- การประมวลเท็กซ์ คือการประมวลตัวแปรสตริง
- หน่วยข้อมูลพื้นฐานของตัวแปรสตริงคือตัวหนังสือหรือ ชุดตัวหนังสือ ไมใช่ตัวเลข
- การประยุกต์ใช้ตัวแปรสตริงนั้นคือ Word Processing หรือ Text Editor

ตัวอย่างการใช้ตัวแปรสตริงจะแสดงให้เห็นดังนี้

#include

void main()

{

	char first[100], last[100];

	int i;

	printf("nEnter your first name:");

	scanf("%s", first );

	printf("nEnter your last name:");

	scanf("%s", last );

	printf("nYour full name is: %s %sn", first, last );

	printf("First name is: ");

	for( i=0; (i<100 && first[i] != '{PBODY}') ; i++ ){

	   printf("%c ",first[i]);

	}

	printf("nLast name is: ");

	for( i=0; (i<100 && last[i] != '{PBODY}') ; i++ ){

	   printf("%c ",last[i]);

	}

	printf("n");

} 

ผลที่ได้การเขียนโปรแกรมเติมชื่อและนามสกุลจะแสดงให้เห็นในภาพที่ 7.1

การใช้งานตัวแปรสตริงนั้นมีหลักการดังนี้
- เตรียมพื้นที่ตารางอาเรย์ให้ใหญ่พอรับตัวหนังสือแทนคำและ ตัวสิ้นสุดสตริงดังต่อไปนี้

char str1[6] = “Hello”;
char str2[] = “Hello”;
char *str3 = “Hello”;
char str4[6] = {‘H’,’e’,’l’,’l’,’o’,’{PBODY}’};

ตัวแปรสตริงแต่ละตัวถือว่าเป็นตัวแปรคงที่ ดังนั้นจึง Assign ค่าแทนกันเช่นตัวอย่างต่อไปนี้ไม่ได้

Str1 = Str2; // ห้ามทำเช่นนี้กับตัวแปรสตริง เพราะมีวิธีอื่นที่ดีกว่านั้น

ตัวอย่างต่อไปนี้แสดงให้เห็น วิธี Assign ตัวแปรสตริงโดยใช้ตัวแปรพอยเตอร์ เข้าช่วย

char *S1 = “Hello”, *S2 = “Goodbye”; // ตัวแปร S1 และ S2 แก่ไขเปลี่ยนแปลงไม่ได้
char *S3;
S3 = S1; // บังคับให้ S3 ชี้ไปที่ แอดเดรสของตัวแปรพอยเตอร์ S1
S3 = S2; // บังคับให้ S3 ชี้ไปที่ แอดเดรสของตัวแปรพอยเตอร์ S2

อีกตัวอย่างในการ Assign ตัวแปรสตริงสามารถแสดงให้เห็นดังนี้
char Str[6] = “Hello”; // ตั้งต้นตัวแปร Str ด้วยคำว่า Hellow
char Str[0] = ‘Y’; char Str[4] = ‘{PBODY}’; // การแก้ไขให้ Str = “Yell”

อย่างไรก็ตาม วิธีแก้ไขเปลี่ยนแปลงข้อมูลสตริงในตารางมีเงื่อนไขว่า

- ตารางอาเรย์ที่ทำหน้าที่เป็นสตริงจะต้องปิดท้ายด้วย ‘{PBODY}’ เสมอ มิฉะนั้นตัวแปรอาเรย์ที่ทำหน้าที่เป็นสตริงจะไม่มีจุดสิ้นสุดสตริง
- สตริงที่แก้ไขต้องมีขนาดน้อยกว่าขนาดของตารางอาเรย์ที่เก็บค่าสตริง

การเปลี่ยนแปลงแก้ไขตัวแปรสตริงโดยใช้ไดนามิกอาเรย์นั้นต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง เพราะตารางไดนามิกส์นั้นต้องเตรียมพื้นที่ให้ ตัวสิ้นสุดสตริง (NULL) มิฉะนั้นโปรแกรมจะพิมพ์ข้อมูลสตริงออกมาผิดไปจากที่ต้องการ ดังตัวอย่างต่อไปนี้

char *s;

	s = (char *)malloc(sizeof(char) * 0); // - WRONG, need to allocate 1 more space

	strcpy(s, "linux");

	printf("%sn", s);  

กรณีที่ใช้คำสั่ง strlen เพื่อหา ขนาดอาเรย์ก่อนทำ Dynamic allocation (malloc) นั้น พึงรับทราบว่า คำสั่ง strlen จะมีขนาดเพียงพอสำหรับตัวจำนวนอักษรที่ใช้ในตัวแปรสตริงเท่านั้น แต่ไม่ได้นับตัวแปร NULL ที่ใช้กำหนดจุดสิ้นสุดของสตริงด้วย โดยที่รายละเอียดเกี่ยวกับคำสั่ง strlen จะกล่าวถึงในตอนต่อไป

การกำหนดค่าให้ตัวแปรสตริง (String Assignment)

ตัวอย่างการกำหนดค่าให้ตัวแปรสตริง

char s[5]="SIIT";      	// ใช้ได้, กำหนดค่าตัวแปรสตริงให้ตัวแปรอาเรย์

	char dept[5], *d=dept;  // ใช้ได้, กำหนดค่าตัวแปรสตริงให้ตัวแปรพอยเตอร์

	char name[20];

	name = “C. Sinthanayothin";	// ผิด อย่ากำหนดตัวแปรสตริงให้ตัวแปรอาเรย์ด้วยวิธีนี้

	strcpy(name,“C. Sinthanayothin");	// ใช้ได้, ให้ก๊อปปี้ค่าสตริงโดยใช้คำสั่ง strcpy

	strcpy(dept,"IT");		// ใช้ได้, ก๊อปปี้ค่าสตริง ลงในตัวแปร dept

	printf("%s %s %sn",d,s,dept);	// ใช้ได้, แสดงผลค่าสตริงด้ว printf

	d = strcpy(s,"EE");		// ใช้ได้, นี่คือการคืนค่าตัวแปรสตริง ลงใน ตัวแปร d ด้วยคำสั่ง strcpy

	printf("%s %s %s %sn",name,d,s,dept);

	char c1[30], c2[30]=“This is new c1 string”;

	char s[30] = "c programming ";

	char str1[30];  // วิธี้ทำให้ตัวแปร str1 ไม่เป็น l-value เพราะเป็น constant array

	char *str;	// วิธี้ทำให้ตัวแปร str เป็น l-value เพราะเป็น ตัวแปรพอยเตอร์

	strcpy(c1, c2);			// ใช้ได้, ก๊อปปี้ข้อมูลใน c2 ลงใน c1

	str = strcat(s,"is great!!");	// ใช้ได้, คือค่าเป็น ตัวแปรพอยเตอร์ประเภท char

	str1 = strcat(s,"is great!!");	// ผิด, ฟังก์ชัน strcat ตอ้งคืนค่าด้วยตัวแปรพอยเตอร์ประเภท char ไม่ใช่ตารางอาเรย์ประเภท char

ข้อควรจำคือ: ต้องเตรียมพื้นที่หน่วยความจำไว้ให้พร้อมก่อนการกำหนดค่าให้ตัวแปรสตริงมิฉะนั้นอักษรบางตัวก็จะแหว่งหายไป

ตัวแปรสตริงนั้นจะใช้ %s เป็นตัว place holder ขณะที่ใช้คำสั่ง sscanf ในการอ่านข้อมูลจำพวกสตริงแล้วจัดการแปลงข้อมูลให้อยู่รูปตามที่กำหนด ดังตัวอย่างต่อไปนี้

int sscanf( const char *buffer, const char *format [, argument ] ... );

sscanf(" 85 96.2 hello","%d%.3lf%s",&num,&val,word);

// results: num=85, val = 96.2, word = "hello"
ส่วน sprintf ใช้แสดงผลลัพธ์ที่อยู่ในรูปแบบต่างๆ ให้เป็นตัวแปรสตริงดังตัวอย่างต่อไปนี้

int sprintf( char *buffer, const char *format [, argument] ... );

char buffer[100];

sprintf(buffer,”%s, %s”,LastName,FirstName);

if (strlen(buffer) > 15)

  printf(“Long name %s %sn”,FirstName,LastName);

ถ้าต้องการแปลงตัวเลขให้เป็นข้อมูลสตริงให้ใช้ฟังก์ชัน sprintf และ ตัวแปรดัชนี้ char ทำตามคำสั่งต่อไปนี้

int sscanf(char *buffer, const char *format [, argument ] ... );

char S[10]; int day, month,year;

sprintf(S,”%d/%d/%d”, day, month, year);

ถ้า day = 23, month = 8, year = 2001 ผลลัพธ์คือ S = “23/8/2001”

ต่อไปนี้คือตัวอย่างการใช้ sprintf กับ sscanf เมื่อเปรียบเทียบกับ printf

#include

#include

int main()

{

	char s[30]="85  96.2  hello";

	int num, mon=8,day=23,year=2001;

	double val;

	char word[10];  // can we use: char *word;

		// make sure your assign the proper address for pointer

	sscanf("  85  96.2  hello","%d%lf%s",&num,&val,word);

	printf("num=%d   val=%.3lf   word=%sn",num,val,word);

	sprintf(s,"%d/%d/%d", mon, day, year);

	printf("s = %sn",s);

	return 0;

}

ข้อทบทวน: ภาษาซี มีฟังก์ชันที่ใช้ดัดแปลงแก้ไขตัวแปรสตริง หลายแบบตามความต้องการของผู้ใช้ได้แก่:

strlen(str) – คำนวณความยาวสตริง ซึ่งจะมีการนับไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพบตัวแปร NULL ถึงจะหยุดโดยไม่มีการนับตัวแปร NULL ที่สิ้นสุดประโยคเข้าไปด้วย ดังตัวอย่างต่อไปนี้

strcpy(dst,src) – ก็อปปี้ข้อมูลจากตัวแปรสตริง src พร้อมตัวสิ้นสุดสตริง NULL ไปที่ตัวแปรสตริง dst แต่มีเงื่อนไขว่าตัวแปร des ต้องได้รับการเตรียมพื้นที่ให้ใหญ่พอๆกับตัวแปร src และการเตรียมพื้นที่ ให้ ตัวแปร src และ ตัวแปร dst ต้องไม่ทับซ้อนกันมิฉะนั้นจะให้ผลที่คาดเดาไม่ได้ การประกาศใช้ฟังก์ชัน strcpy จะทำได้ดังนี้

char *strcpy(char *dst, char *src)

strncpy(dst,src,n) – ก็อปปี้ข้อมูลจากตัวแปรสตริง src โดยไม่ก๊อปปี้ตัวสิ้นสุดสตริง NULL ไปที่ตัวแปรสตริง dst เนื่องจากมีจำนวนตัวอักษร n เป็นตัวจำกัดไว้ แต่มีเงื่อนไขว่าตัวแปร des ต้องได้รับการเตรียมพื้นที่ให้ใหญ่พอๆกับตัวแปร src และการเตรียมพื้นที่ ให้ ตัวแปร src และ ตัวแปร dst ต้องไม่ทับซ้อนกันมิฉะนั้นจะให้ผลที่คาดเดาไม่ได้ การประกาศใช้ฟังก์ชัน strncpy จะทำได้ดังนี้

char *strncpy(char *dst, char *src, int n)

strcmp(str1,str2) – เปรียบเทียบข้อมูลในตัวแปร str1 กับข้อมูลในตัวแปรสตริง str2 โดยใช้อักษรตัวแรกที่เริ่มต่างกันเป็นหลักซึ่งให้ผลดังนี้

น้อยกว่า 0 -- ถ้าค่า ASCII ที่เริ่มแตกต่างใน str1 มีขนาดเล็กกว่า str2 หรือ str1 เริ่มต้นเหมือนกับ str2 แต่ str2 นั้นมีตัวอักษรมากกว่า
มากกว่า 0 -- ถ้าค่า ASCII ที่เริ่มแตกต่างใน str1 มีขนาดใหญ่กว่า str2 หรือ str1 เริ่มต้นเหมือนกับ str2 แต่ str1 นั้นมีตัวอักษรมากกว่า
0 ถ้าตัวแปรสตริงทั้ง 2 ตัวนั้นใช้ตัวอักษรเดียวกันและความยาวเท่ากัน

การประกาศใช้ฟังก์ชัน strcmp จะทำได้ดังตัวอย่างต่อไปนี้

int strcmp(char *str1, char *str2)

#include

#include

void main()

{

	printf("%d n", strcmp("hello","hello")); // returns 0

	printf("%d n", strcmp("yello","hello")); //returns value > 0

	printf("%d n", strcmp("Hello","hello")); // returns value < 0

	printf("%d n", strcmp("hello","hello there")); // returns value < 0

	printf("%d n", strcmp("some diff","some dift")); //returns value<0

}

การประกาศใช้ฟังก์ชัน strncmp จะทำได้ดังตัวอย่างต่อไปนี้

int strncmp(char *str1, char *str2,int n)

ความแตกต่างระหว่าง strcmp และ strncmp จะแสดงให้เห็นดังตัวอย่างต่อไปนี้

strcmp(“some diff”,”some DIFF”)
-- returns value > 0
strncmp(“some diff”,”some DIFF”,4)
-- returns 0

strcat(str1,str2) – ใช้ในการนำข้อมูลในตัวแปร str2 ไปต่อท้ายตัวแปร str1 ซึ่งจะคืนค่าเป็น str1 ที่ได้รับการต่อให้ยาวขึ้น ตัวอย่างเช่น

char *s1 = “C. “, *s3 = strcat(s1,“Sinthanayothin”);
ผลลัพธ์: s1 = s3 = “C. Sinthanayothin”

การประกาศใช้ฟังก์ชัน strcat จะทำได้ดังตัวอย่างต่อไปนี้

char* strcat(char *s1, const char* s2);
strncat(str1,str2,n) – ใช้ในการนำข้อมูลในตัวแปร str2 จำนวน n อักษรไปต่อท้ายตัวแปร str1 ซึ่งจะคืนค่าเป็น str1 ที่ได้รับการต่อให้ยาวขึ้น ตัวอย่างเช่น

char s1[10] = "IT ";
char *s3 = strncat(s1,"050Basic",3);
printf("%s n", s1); printf("%s n", s3);
ผลลัพธ์: s1 = s3 = IT 050

การประกาศใช้ฟังก์ชัน strncat จะทำได้ดังตัวอย่างต่อไปนี้

char* strncat(char *s1, const char* s2ม int n);

ฟังก์ชันเหล่านี้มีอยู่ในไลบรารีเฮดเดอร์ไฟล์ string.h ซึ่งต้องใช้คำสั่ง #include ถึงจะเรียกใช้ได้

เราสามารถสร้างตารางอาเรย์ให้ตัวแปรสตริง (Array of string) ดังตัวอย่างต่อไปนี้

char month[12][10] = {“January”, “February”, “March”, “April”, “May”, “June”, “July”, “August”, “September”, “October”, “November”, “December” };

แต่ถ้าต้องการให้ตารางอาเรย์สำหรับตัวแปรสตริง สามารถรองรับข้อมูลสตริงที่มีความยาวต่างกัน (Ragged array of string) ให้ดังนี้
char *MonthNames[13]; /* an array of 13 strings */
MonthNames[1] = “January”; /* String with 8 chars */
MonthNames[2] = “February”; /* String with 9 chars */
MonthNames[3] = “March”; /* String with 6 chars */
…

ตัวอย่างตารางอาเรย์ให้ตัวแปรสตริงแสดงวันทั้ง 7 แบบ Ragged array of string จะแสดงให้เห็นในตัวอย่างต่อไปนี้

Char กับ String ต่างกันยังไง Java

Char กับ character ต่างกันอย่างไร

String หรือ สายอักขระ คือข้อใด

String คือค่าอะไร