ฮัสกี้หน้าโง่กับซือจุนแมวเหมียวสีขาวของเขา เล่ม1 pdf

อาจารย์ก็สายซึนอีก แถมท่าทางตัวแม่ด้วย ต่อให้ตายก็ไม่พูดความจริงในใจออกมา โอ้ยยย พวกเธอ อ่านแล้วเหมือนเป็นไบโพล่า ตะกี้ยังหัวเราะนังโม่อยู่เลย กลับต้องเสียน้ำตาให้นางอีกละ

ถ้ามีแค่นี้เราคงเท เพราะแอบน่ารำคาญ แต่มันมีอีเว้นท์อะไรไม่รู้เยอะแยะเขียนสนุกดีค่ะ เล่มนี้ก็เจ้าสาวผี เคยอ่านสารคดีที่พูดถึงเรื่องนี้ แต่ไม่ละเอียดแบบนี้ เหมือนได้อ่านแฟนตาซีจีนชั้นดีไปด้วย

บรรยายสวยละเมียดละไมมากก ขอชมผู้แปลด้วย เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ควักเป๋าเปย์ที 8 เล่มพร้อมกัน แกลบไปสักพักเลย 😅 งานนิยมนิยายนายอินทร์ปีนี้แทบหมดตัว ซื้อไปเยอะมากก

เนื่องจากซื้อมาแบบเตรียมใจขำและร้องไห้เรื่องความสัมพันธ์เลยไม่ได้สนใจอะไรอีก 5555555 ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องเป็นยังไงจนเปิดอ่าน อ่อ อารมณ์ศึกยุทธภพแต่เป็นแฟนตาซีไม่ใช่กำลังภายใน

ตัดเรื่องคสพ.ออก เล่มหนึ่งจะดำเนินเรื่องด้วยการไปปฏิบัติภารกิจต่างๆ อารมณ์แบบปราบผี เอ่อ ก็ปราบผีเลยอะแหละ มีศัตรูเป็นปีศาจ มันเลยไม่ใช่กำลังภายในเพียวๆ อ่านไปแล้วแบบ อุ้ย แฟนตาซีนี่น่า 55555 ไม่ค่อยคุ้นเท่าไร แต่ในเนื้อเรื่องก็ทำได้ดีมากๆ ฉากต่อสู้ก็สนุกไม่เบาไม่แพ้กับเรื่องคสพ. และจิตใจของตัวละครเลย

เล่มแรกยังเบาๆ ขำๆ แต่ก็มีให้เราปวดใจจี๊ดๆ กับความซึนของอจ.ฉู่อยู่บ้าง แต่ก็ยังขำมากกว่าโซแซด ไปค่ะ เล่มสอง ดิชั้นจะรีวิวทุกเล่มอย่างแน่นอน โปรดติดตาม 55555555

เรื่องราวจะมีแง่มถึงอดีตมาเรื่อยๆ ให้นักอ่านปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองว่าฮัสกี้กับเหมียวขาวเกิดอะไรยังไงกันบ้างในชาติที่แล้ว และทำไมความรู้ตอนตื่นขึ้นมาในชาตินี้ของพระเอกถึงได้เป็นแบบนี้

ซึ่งเรื่องก็ไม่ได้โฟกัสแต่ตัวฮัสกี้ แต่ทีพาร์ทที่ทำให้เรารู้ความรู้สึกนึกคิดของอาจารย์เหมียวด้วย

เนี่ยแหละที่ทำให้อยากรู้อยากเห็นมากว่า
- ชาติที่แล้วพระเอกทำอะไรไว้บ้าง
- แล้วเริ่องราวทั้งหมดของเมื่อ 10 ปีนั้นเริ่มยังไง ระหว่างทางเป็นไง ถึงลงเอยได้แบบนั้น

ที่อยากรู้ที่สุดคือ เมือไรจะรู้ใจตัวเองซะที โว้ยยยย
ใช่ค่ะ แค่เล่มแรก อ่านไปอ่านมา มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าอะไรยังไง แต่ด้วยพื้นนิสัยของพระเอก ทำให้บางทีก็อยากหยุมหัว เขารู้กันหมดแล้วไหม มีแต่พ่อนี่แหละอะไรก็ไม่รู้!!

ส่วนอาจารย์เหมียวนั้น อยากจะเข้าไปลูบหัวมาก ทั้งเอ็นดู ทั้งสงสาร ไม่น่าหลงรักผิดคนเลยลูกเอ๊ยยยยย แต่คือ หลุดซึนบ้างดีไหมลูก ?

ลุ้นว่า
- จุคพลิกความรู้สึกของพระเอกจะอยู่ที่เล่มไหน
- เหตุการณ์พลิกชะตาเมื่อชาติที่แล้วจะอยู่เล่มไหน
- ดราม่าหนักสุดจะได้เท่าไร เพราะเล่มแรกที่ปูเรื่องปูราวมาก็พอรู้แล้วแหละว่าต้องมีดราม่าแน่ๆ รออยู่ค่ะ พร้อม!

ว่าแต่ ตัดจบเล่มได้ปวดใจมากจริงๆ ฉันอยากรู้วววว

ไอ้แบบเดิมที่ว่าก็คือสารพัดความเลวทรามต่ำช้าค่ะ แบบว่าเลวมากกกกก โดยเฉพาะสิ่งที่ทำกับท่านอาจารย์ ฉู่หว่านหนิง ในชาติที่แล้วแบบเลวในเลว ในเรื่องโม่หรานบอกว่า ชาติที่แล้วได้ทำสิ่งเลวทรามไว้กับท่านอาจารย์สามอย่าง

1. ฆ่าให้ตาย
2. กักขัง หน่วงเหนี่ยว ย่ำยี
3. คือสิ่งที่เลวที่สุด แต่คืออะไรยังไม่เฉลย << เอ่อ มันมีอะไรที่เลวยิ่งกว่า 2 ข้อข้างบนอีกเหรอ - * -

จริงๆ มันก็มีที่มาคือโม่หรานปักใจว่า ซือเม่ย ศิษย์พี่ที่เขารักเทิดทูนบูชาไม่กล้าแตะต้อง ตายเพราะฉู่หว่านหนิงใจดำ ไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วย ก็เลยแค้นสุมทรวงมาก

พอมาชาตินี้ โม่หราน ตั้งใจจะทำตัวดีๆ แล้วก็จะปกป้องซือเม่ยให้ได้ แต่พอเห็น ฉู่หว่านหนิง ปุ๊บ เรื่องราวในอดีตมันก็ไหลบ่ามาเป็นฉากๆ ภาพตอนที่ทำยังงั้นทำยังงี้ไหลท่วมแทบจะระเบิดสมองโม่หราน แต่ตอนนี้โม่หรานเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุ 16 ที่ฝีมือยังง่อยอยู่ จะไปสู้รบปรบมือกับท่านอาจารย์นั้นเป็นไปไม่ได้

สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้สนุกมากๆ สำหรับเรา ก็คือ "ความขัดแย้งในจิตใจ" ของตัวละครค่ะ ทั้งโม่หราน และฉู่หว่านหนิง เลย โม่หรานนั้นปักใจมากว่าตัวเองรัก "ซือเม่ย" และเกลียด "ฉู่หว่านหนิง" ที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมไหน้ำส้มแตกทุกครั้งที่มีใครมาเกาะแกะท่านอาจารย์ หรือถ้ารู้สึกว่าท่านอาจารย์เอ็นดูคนอื่นเมื่อไหร่ก็จะเป็นหมาหงอย โม่หรานได้แต่หลอกตัวเองว่าเป็นแค่ความใคร่ในอดีตมาตามหลอกหลอนเท่านั้น แต่โม่หรานไม่สามารถควบคุมความคิดและร่างกายของตัวเองได้ เราเลยได้เห็นโม่หรานเป็นเจ้าหมางุ่นง่าน เป็นบ้าบอตลอดทั้งเล่ม

ส่วนฉู่หว่านหนิง คนนี้ขัดแย้งด้วยศีลธรรมในใจ คนคนนี้ดูเหมือนชีวิตสมบูรณ์ พร้อมด้วยรูปทรัพย์และสถานะอันสูงส่่ง แต่ในใจกลับโดดเดี่ยวตลอดเวลา ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนสนิท มีแต่คนกลัวเกรง แต่ฉู่หว่านหนิงก็เลือกที่จะเดินทางสายนี้ต่อไปแม้ในใจจะเปล่าเปลี่ยว สำหรับฉู่หว่านหนิง โม่หรานคือความสดใส คือชีวิตชีวา แต่น่าเสียดายที่ไอ้เด็กนี่มันดื้อเก่ง ท่านอาจารย์ฉู่เลยต้องเลี้ยงดูด้วยแส้อยู่บ่อยๆ ฟาดจริง เลือดสาดจริง คือเป็นสายซึนที่แท้ทรู รักเค้านะ แต่บอกไม่ได้หรอก หน้าบาง ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ แล้วเด็กมันก็รักศิษย์พี่ปานนั้น แสดงออกจนหางกระดิกดิ๊กๆ คนแก่อย่างฉู่หว่านหนิงจะมีหน้าไปบอกเจ้าตัวได้อย่างไรว่ามีใจ

แล้วท่านอาจารย์ก็ใจแข็งมาก ยอมเจ็บตัวเพื่อเหตุผลที่แบบฟังแล้วน้ำตาจะไหล มันคือสิ่งที่โม่หรานไม่เคยรู้และเอาแต่ด่าว่าอาจารย์โง่เหรอไง

ขอบอกว่า พาร์ตของท่านอาจารย์มาเมื่อไหร่ ใจมันเจ็บจี๊ดๆ ไปหมด นักเขียนและนักแปลทำออกมาดีมากค่ะ

ที่จริงในเล่มแรกนี้เนื้อเรื่องยังไม่มีอะไรมากนัก หลังจากเกิดใหม่แล้วก็เริ่มฝึกวิชากัน มีออกเดินทางไปปราบปีศาจ ไปหาอาวุธ พล็อตย่อยตอนปราบปีศาจก็สนุก ดราม่าไปอีก แต่เนื้อเรื่องรวมๆ ยังไม่ดราม่ามากเพราะความโบ๊ะบ๊ะของโม่หรานเค้าแหละ

สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่าน แล้วคิดว่าจะลองดีไหม เราคิดว่าเล่มหนึ่งนี้เป็นแค่ยอดภูเขาน้ำแข็งนะคะ เห็นเค้าว่าเล่มหลังๆ ให้เตรียมทิชชูไว้เลย น่าจะดาร์กในดาร์ก ส่วน Trigger ที่ยาวหนึ่งหน้ากระดาษ ทางผู้แปลอธิบายว่า บางอย่างไม่ได้เกิดกับตัวละครหลัก บางอย่างก็ไม่ได้ลงรายละเอียดแค่พูดถึงเฉยๆ แต่ถ้าใครอ่อนไหวก็รอรีวิวหลายๆ เล่มหรือรอจบก่อน (เมื่อไหร่?) ค่อยตัดสินใจอีกทีก็ไม่สายค่ะ

มาต่อกันในส่วนของงานผลิตบ้าง

ยอมรับว่าตอนที่ทีม สนพ มาบอกว่าเรื่องนี้เราทุ่มเทกันเต็มที่ ในใจเราไม่ได้เชื่อเลยค่ะ อารมณ์แบบ จริงอ้ะ จะรอดู แต่พออ่านเล่มนี้จบต้องบอกว่าเราเซอร์ไพรส์มากๆ เลยนะ เริ่มจาก สำนวนแปล จากเครดิตชื่อนักแปลก็รู้เลยว่าสำนวนต้องมาแนวสละสลวย แต่เรื่องอื่นมันจะออกไปทางสละสลวยแบบอ่านไม่รู้เรื่อง ด้วยขาดการเรียบเรียงประโยคที่ดี แต่ว่าเรื่องนี้เรียบเรียงดีมาก ไม่มีคำขาด คำเกิน คำสลับ คำเชื่อมไม่หาย อ่านลื่นปรื๊ดๆ เลยค่ะ แล้วก็มีคำศัพท์สวยๆ เยอะเลย มีบางคำที่ไม่มีในคลังคำศัพท์ของเราบ้างเหมือนกัน เช่น "วิถีทรหน" ถึงกับต้องเปิดพจนานุกรมว่า ทรหน มันคืออะไร (ทางลำบาก) หรือ "ผมแหยม" ตอนแรกนึกว่าผมหร็อมแหร็ม ปรากฏว่ามันคือผมปลายจุกที่แหลมๆ ^ ^" ก็ดีค่ะ ได้เพิ่มคลังคำศัพท์ให้ตัวเอง

มาถึงไฮไลต์กันบ้าง คำผิดค่ะ ถ้าใครตามเรามาจะรู้ว่าเราบ่นเรื่องคำผิดบ่อยมาก โดยเฉพาะ สนพ นี้ บ่นมันเกือบทุกเรื่อง ผิดอะไรขนาดนั้น แต่เรื่องนี้ก็คือที่ผิดแบบผิดแน่ๆ หาไม่เจอเลยค่ะ #ปรบมือ มีบางคำที่มันเป็นคำสวยๆ ยากๆ เราก็ไม่ได้เปิดเช็กทุกคำอะนะ แต่ถ้าคำที่รู้จักนี่หาไม่เจอเลย ไม่อยากจะเชื่อ มีอยู่หนึ่งจุดที่ยังงงอยู่ว่าพิมพ์ผิดหรือไม่ผิด คือประโยคว่า "โม่หรานดีใจ เอามือจองคางฟุบอยู่ข้างหมอน" จองคางคือ? จะพิมพ์ "รองคาง" แล้วผิดหรือเปล่า หรือตั้งใจ หรือมีความหมายที่เราไม่รู้ จุดนี้จุดเดียวเองที่ยังสงสัย

สรุปแล้วก็คือเรื่องนี้ทาง สนพ ทำออกมาได้คุณภาพจริงๆ คุ้มค่าเงินที่จ่ายไป ถ้ายังสามารถรักษาคุณภาพนี้ได้จนครบ 10 เล่ม เชื่อว่านี่จะเป็นผลงาน Masterpiece ของ สนพ Rose แน่นอนค่ะ

หลังจากที่กินยาฆ่าตัวตาย โม่หราน(ฮัสกี้หน้าโง่) ผู้เป็นท่าเซียนตี้จวินแห่งโลกมนุษย์ ได้กลับมาเกิดใหม่สมัยที่ตัวเองยังเป็นแค่วัยรุ่นอีกครั้ง โศกนาฏกรรมต่างๆ ยังไม่เกิดขึ้น และเขาก็ยังไม่ได้ขึ้นเป็นท่าเซียนจวินปกครองโลกบำเพ็ญเพียร นี่คือการรีสตาร์ท! เขาจะพยายามไม่ให้ทุกอย่างซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง และอาจารย์ผู้ใจร้ายเป็นศัตรูนัมเบอร์วันของเขาก็ไม่ได้โหดร้ายเช่นในความทรงจำของเขา รัดเข็มขัดเลยทุกคน! เตรียมพบกับความเจ็บปวด!

ก่อนจะเริ่มรีวิวต้องบอกก่อนเลยว่าเราหนีสปอยไม่พ้นเลย เรื่องนี้ดังมากกกกก กูโดนสปอยยับ เพราะฉะนั้นตอนอ่านก็จะเห็น Hint บอกใบ้ตลอดทั้งเรื่อง แต่ถึงแม้จะโดนสปอยมาแล้ว รู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างจะลงเอยยังไง จะจบอย่างไร กูก็ยังร้องไห้เป็นหมา คือนักเขียนเขาเก่งขนาดนั้นอ่ะ! เนื้อเรื่องมันดีขนาดนั้น

นักเขียนเขียนได้ขะ-ยี้! บาดลึกไปถึงในดวงใจ เหมือนควักหัวใจตัวละครและนักอ่านออกมากระทืบจนเละ ขนาดเราเป็นคนที่ไม่ค่อยร้องไห้แล้วนะ ปกติอ่านเรื่องอะไรแล้วเศร้าจะมีซึมๆ แต่โอ้ยดีออกเรื่องนี้กูสะอื้น กูซมซาน กูร้องจนหายใจไม่ออก ทั้งเรื่องนี้ยังทำให้คนอ่านมีอาการไบโพลาร์ ไปๆ มาๆ ระหว่าง รัก เกลียด และสงสารหมาโม่ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ (นักเขียนสับขาหลอกแหละ สรุปอ่านจบคนที่เป็นหมาก็กูนี่แหละ) ไม่เหมาะแก่สายรักเบาๆ นะจ้ะ

เรามาเริ่มรีวิวกันเลยดีกว่า (สปอยทั้งเรื่อง)

ก่อนอื่นก็จะต้องพูดถึงตัวละครหมาโม่กันก่อน หมาโม่จะมีวิวัฒนาการตามนี้:
0 หมาโม่ผู้น่ารักที่ยังเป็นคนดีมากกก หมาโม่ก่อนจะโดนดอกแปดขมแค้นฝัง
0.5 หมาโม่ที่กลายเป็นท่าเซียนตี้จวินที่โหดร้ายและเป็นที่เกรงกลัว หมาโม่ร่างนี้โดนดอกแปดขมแค้นฝัง นิสัยแย่และน่าตบ
1.0 หมาโม่ที่มีความทรงจำของท่าเซียนจวินกลับมาเกิดใหม่ แต่เพราะร่างนี้โดนฉู่หว่านหนิงถอนพิษดอกไม้ไปแล้ว นิสัยยังน่าตีอยู่ แต่ไม่ได้โหดร้ายหน้ามืดเท่า 0.5
1.5 หมาโม่ที่รู้ความเป็นมาของฉู่หว่าหนิงแล้ว กลับมารักและเคารพอาจารย์อีกครั้ง หายผิดใจกันแล้ว!
2.0 ปรามาจารย์โม่ที่เลื่องชื่อ หมาอ่อนโยนที่โตเต็มวัย
2.5 จบเรื่อง หนึ่งร่างของหมาโม่ที่มีปรามาจารย์โม่และท่าเซียนตี้จวินผสมอยู่ในร่าง

 เนื้อเรื่องขออนุณาตแบ่งตามวิฒนาการของหมาโม่

เล่ม 1-2 พาร์ทนี้จะเป็นหมาโม่เวอร์ชั่น 0.5 และ 1.0 โดยที่ตลอดทั้งเรื่องคนอ่านคงอยากจะตีนางเพราะนางมีความทรงจำของชาติก่อนที่ยังเกลียดฉู่หว่านหนิงอยู่ คือไม่ได้ถึงขั้นทำร้ายซือจุน แต่ก็เป็นแกล้งๆ หยอกๆ สำหรับเราแล้วน่าหยิกเบาๆ

สองเล่มนี้จะแสดงให้เราเห็นถึงปมระหว่างฉู่หว่านหนิงและโม่หราน เราจะเห็นเลยว่าเขาผิดใจกันได้อย่างไร ซึ่งสำหรับเราแล้วน่าอึดอัดพอควร อยากจะกระโดดลงไปในหนังสือแล้วตะโกนว่า พวกมึงคุยกันสิ! หลักๆ คือนิสัยของฉู่หวานหนิงที่เป็นคนเย็นชา ถนัดทำแต่ไม่ถนัดพูด หน้าบางและไม่ชอบอธิบายตัวเองแต่ลงมือรุนแรงและดูเย่อหยิ่ง เป็นเหตุให้ผิดใจกันมาตลอด เราได้เห็นความโง่อันสุดของ 1.0 และชั่วขั้นสุดของ 0.5 แต่ทุกอย่างมันเป็นแค่ The Tip of the Iceberg
ส่วนเนื้อเรื่องของช่วงนี้คือการสับขาหลอกรอบแรก (ถ้าคุณคิดว่าหนักแล้ว ให้คุณพอ จบที่ตรงนี้เพราะนี่ยังไม่ได้ครึ่งของมรสุมที่รอคุณอยู่)

ช่วงสองเล่มนี้สำหรับเรายังไม่ได้เข้มข้นมากนัก เนื้อเรื่องยังสนุกและน่าติดตามอยู่ แต่ยังไม่ได้ถึงขั้นวางไม่ลง จะเป็นประมาณเหตุการณ์เดิมในชาติที่แล้วที่หมาโม่พยายามไม่ให้ซ้ำรอยเดิม แต่ทุกอย่างกลับไม่เหมือนชาติที่แล้ว เราจะได้เห็นว่าทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายแบบที่คิดและมีคนคอยชักใยอยู่เบื้องหลังอยู่ นักเขียนท่านนี้ชอบย้อนเวลากลับไปชาติก่อนเป็นฉากๆ ไม่ปะติปะต่อและไม่ลงลึก ช่วงแรกๆ มาอย่างละนิด อย่างละหน่อยให้พอสงสัย จำไว้ไปประกอบเอง

เล่ม 3 วิวัฒนาการมาเป็น 1.5 หมาโม่รู้ทุกอย่างแล้ว แต่สิ่งที่ต้องมาแลกกับการทำให้หมาโม่ตาสว่างก็คือการตายของฉู่หว่านหนิง เล่มนี้คือพรีน้ำตาแตก ต้องขอบอกก่อนเลยว่าเล่มนี้วางไม่ลงจริงๆ เป็นเล่มที่ทั้งขมทั้งหวาน ขมในความที่ฉู่หว่านหนิงเป็นคนดีขนาดนี้ รักขนาดนี้ ทำเพื่อเธอขนาดนี้ เธอไม่เห็นได้อย่างไร เธอทำร้ายจิตใจเขาขนาดนี้ได้อย่างไร ขมขึ้นไปอีกที่ต้องมาเห็นหมาโม่พังทลายเมื่อรู้สึกตัว เห็นนางรู้สึกผิด ร้องไห้และขมขื่นในความกระทำของตัวเอง แต่ก็หวานในความเป็นหมาโม่พยายามซื้อใจซือจุนกลับ พยายามทำดีกับเขา (มีความเต๊าะๆ นิดๆ) ใครที่ร้องไห้ฝูมฝายเล่มนี้และคิดว่าไม่สามารถรับความเศร้าได้มากกว่านี้แล้วคือไม่ต้องอ่านต่อแล้วนะ มึงตุยแน่

 เล่ม 4-5 ช่วงเบรค ซือจุนฝื้นขึ้นมาแล้ว ผ่านไป 5 ปีแล้ว หมาโม่เติบใหญ่ขึ้นและแปลงกายเป็นหมาใหญ่ 2.0 เรียบร้อย เป็นสองเล่มที่ช่วงพักเบรคสมอง (ครั้งสุดท้ายในชีวิต) ช่วงนี้คือหมาโม่พยายามทำดีกับซือจุน นุ่มนิ่มน่ารักแบบ 100% เนื้อเรื่องดำเนินไปแบบนุ่มๆ โฟกัสไปที่ความสัมพันธุ์ระหว่างโม่หรานและฉู่หว่านหนิง โม่หรานเริ่มรู้ตัวเองช้าๆ รู้แล้วแต่ไม่กล้าบอกเพราะไม่รู้จะเข้าหาฉู่หว่านนิงยังไง เป็นเนื้อเรื่องที่ฝูใจมากๆ มาขำๆ ไปกับทั้งสองคนที่ต้องหักห้ามใจกันตลอดเวลา

เล่ม 6 ปูเนื้อเรื่องไปที่ลาสบอส พอมาถึงช่วงนี้ จากที่แรกๆ รู้สึกสนุกแต่ไม่ได้ติดพันอะไรมากจะเปลี่ยนมาเป็นหนังสือที่วางไม่ลง เนื้อเรื่องเข่มข้นขึ้นแบบ 1000% Easter Egg ที่ผ่านมาเริ่มปรากฎ จิ๊กซอว์ค่อยๆ เรียงเป็นภาพใหญ่ อ่านมาถึงตรงนี้คนอ่านก็จะรู้ได้เลยมาสมควรต้องซื้อทิชชู่เตรียมไว้ได้แล้ว

 เล่ม 7-9 ทุกอย่างถูกเฉลย จิ๊กซอว์ต่อเสร็จแล้ว ทั้งฉู่หว่านหนิงและโม่หรานได้รับความทรงจำกลับคืนทั้งหมด เนื้อเรื่องที่ผ่านมาว่าลึกแล้วโอ้วไม่จ้ามันลึกกว่านั้น เราได้รู้ว่าโม่หรานกลายมาเป็นท่าเซียนจวินที่โหดร้ายได้อย่างไร ฉู่หว่านหนิงมีที่มาที่ไปอย่างไร โม่หรานกลับชาติมาเกิดใหม่ได้อย่างไร ตัวร้ายที่แท้จริงคือใครและเขามีเหตุผลอะไร และฉู่หว่านหนิงฝีมือร้ายกาจขนาดไหน
(ทุกคนเตือนไว้แล้วมาเศร้าจริงไรจิง อิฉันก็ไม่เชื่อ เป็นไงละ ตายแต่หน้า 17 น้ำตาแตกตั้งแต่หน้า 17!!!)

สองเล่มนี้เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นไปอีก วางไม่ลงเลยทีเดียว ไม่ต้องนอนกันแล้ว! ความเป็นมาของเรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผย เรียกน้ำตาที่สุด เราร้องไห้จนหนังสือเปียก ชีวิตทุกคนมันจะเศร้าอะไรขนาดนี้ สงสารโม่หราน ฉู่หว่านหนิง เซวียเหมิง และซือเม่ยเป็นที่สุด เล่มท้ายๆ นี้มีแต่ความขม และขม และขม ไม่หวานเลย อ่านแล้วใจไม่ดี อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเราไปอยู่ในชีวิตเขาจริงๆ เห็นใจเขามากๆ คนเขียนเก่งมาก ถึงแม้ว่าจะจบดีแต่ก็ไม่สามารถดับรสขมในปากได้ จบแบบยิ้มน้ำตาไหล

 เล่ม 10 คือตอนพิเศษล้วนๆ ยาวๆ ซึ่งสำหรับเราคือจำเป็นมาก เราเป็นพวกเวลาอ่านอะไรแล้วเราอินโลกนี้ไปแล้วเราจะอยากเห็นตัวละครนี้ใช้ชีวิตประจำวันไปอีกเรื่อยๆ อยากรู้ว่าตัวละครมีชีวิตอย่างไรหลังจากเนื้อเรื่องหลักจบ ซึงเล่ม 10 คือตอบทุกโจทย์ มีความผสมปนเปของตัวละครที่ออกมา เนื้อเรื่องยังมีอยู่แต่เน้นฮา ฮามาก ฮาจริงๆ แกงพี่ท่า แกงเหมิงเหมิง แกงประมุคเจียง อ่านจบละชอบพี่ท่าขึ้นมาทั้นทีเลย 555 ต้องอ่านจริงๆ เล่มนี้ เบาๆ สมองแต่ไม่น่าเบื่อ ฮาแต่ก็ยังมีความเจ็บปวดจากเนื้อเรื่องหลัก นักเขียนไม่มีแผ่วเลย (เสียดายอย่างเดียวที่เราเรือซือเม่นแต่น้องไม่ออกเลย...)

เนื้อเรื่องโดยรวมก็จะประมาณนี้ ขม ขม ขม! แต่สนุก ที่เขียนละเอียดขนาดนี้เพราะไม่คิดจะกลับไปอ่านรอบสอง เราไม่สามารถทนรับ ความเศร้าขนาดนั้นได้อีกจริงๆ ทั้งไม่ค่อยอยากแนะนำให้คนอื่นอ่าน รู้สึกเหมือนกำลังลากคนอื่นมาตกนรกด้วยกัน TT

ต่อไปขออนุณาตรีวิวตัวละคร

โม่หราน: เป็นตัวละครที่ทำคนอ่านเป็นไบโพลาร์ ตอนชั่ว (โดยเฉพะสิ่งที่ทำกับหว่านนิง) คือเกลียด เกลียด เกลียด แต่ตอนเป็นคนดีก็คือดี้ดีย์ พอตอนเล่าเรื่องตอนเด็กก็อยากจะร้องไห้ตามไปกับนาง เพราะคนเขียนเล่าความหลังมาแบบไม่หมดนั้นแหละ คนอ่านเลยโดนสับขาหลอกเป็นมาตั้งแต่ต้นจนจบ คนอ่านก็เกิดความอยากรู้ว่านางมาเป็นท่าเซียนจวินได้อย่างไร พอมาได้อ่านจริงๆ ก็คงเผา 72 เมืองของหรูเฟิงแบบนาง โม่หรานเป็นตัวละครที่มีความงงๆ ในตัวเอง (ซึ่งเข้าใจได้) เป็นได้ทั้งหยิงและหยาง ตอนเป็นท่าเซียนจวินก็แซ่บ! นี่คือแบดบอยของแท้ ตอนเป็นหมาก็รู้สึกเสร้าไปกับนาง ตอนเป็นปรามาจารย์ก็ลุ้นวิธีเต๊าะซือจุนของนางมาก ขำในความอดทนอดกลั้น แต่ตัวละครตัวนี้โดยเนื้อแท้แล้วเป็นคนดาร์ก เป็นตัวละครที่สำหรับเราแล้วมาเดี่ยวๆ ไม่ค่อยโดนเท่าไหร่ ต้องมีหว่านหนิงคู่มาด้วย เพราะฉะนั้นมีหว่านหนิงเป็นคู่ก็ถูกแล้ว

ฉู่หว่านหนิง: เป็นตัวละครที่ตรงข้ามกับโม่หรานไปทุกด้าน โม่ดำฉู่ขาว โม่ชอบเผ็ดฉู่ชอบหวาน โม่เป็นไอ้ตัวชิบหายฉู่ก็จะเป็นคนเดียวที่สามารถหยุดไอ้ตัวนี้ได้ ต้องพูดถึงที่มาของฉู่ก่อน ต้องขอบอกเลยว่ามึงไม่น่าลงเขาเล้ย! เป็นไงละธุลีแดง ทุเรศไหม ฉู่ผ่านอะไรมามากมายจริงๆ เป็นตัวละครที่เก่งสุดในเรื่อง แต่กว่าจะจบก็น่วมสุด ตอนอ่านจะรู้สึกเจ็บไปกับนาง สงสารนางขั้นสุด คือเธอเป็นคนดีขนาดนี้ ทำเพื่อนทุกคนขนาดนี้ แต่ไม่มีใครเห็นหัวเธอเลย และก็เป็นอย่างนี้จนจบจริงๆ ตอนที่โม่ทำนางร้องไห้เพราะเกี้ยวนี่คือแบบ เออเธอแกร่งจริงๆ อยากเข้าไปกอดแรงๆ ฉู่หว่านหนิงเป็นตัวละครที่มีมิติที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา คนเขียนเก่งมาก นางเหมือนเป็นคนจริงๆ ที่มีความรู้สึกจริงๆ เพราะฉะนั้นคนอ่านถึงรู้สึกเหมือนได้เข้าไปอยู่ในโลกนั้นกับนาง ถึงแม้เรื่องจะเล่าผ่านมุมมองของโม่หราน แต่พี่ฉู่ก็ไม่เคยดรอป โครตโหดทั้งเรื่องแบบเสมอต้นเสมอปลาย

เซวียเหมิง: ที่น่าสงสารรองลงมาจากพี่ฉู่ก็น้องเหมิงเนี่ยแหละ ซวยของจริง คือตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย อยู่เฉยๆ ก็โดนลากเข้าไปร่างแห ทั้งยังจบแบบที่เละเทะแทบไม่เหลืออะไร เซวียเหมิงถูกเขียนให้มาเป็นคุณชายที่โอ้อวด หัวร้อน แต่ก็มีความบริสุทธิ์และตรงไปตรงมาที่สุด และเพราะเป็นแบบนี้นี่แหละนางจึงมีพัฒนาการมากที่สุดในเรื่อง นางถูกสถานการณ์บีบให้ต้องเติบโตขึ้น ต้องแบกรับและทนกับความเจ็บปวด จากเด็กที่ถูกพ่อแม่ตามใจจนเป็นคนเย่อหยิ่งก็กลายมาเป็นคนที่ต้องยืนบนลำแข้งตัวเองให้ได้ ยิ่งตอนหลังต้องมาอ่านเซวียหมิงโลกเดิมฆ่าตัวตายคือบีบหัวใจที่สุด

ซือเม่ย: ปักมาตั้งแต่แรกแล้วว่าเนี่ยแหละคือผัวของเรา และนางก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง เสียดายที่แรกๆ จืดจางไปหน่อย และบอบบางเกินไป หลังๆ นี่เผ็ชชช แรงงงงง เยี่ยมเวรี่กู้ด! น้องเม่ยคือ The Ultimate Plot-Twist ของเรื่อง เราติอย่างเดียวว่าอยากให้มีใบ้ตรงนี้มากกว่านี้ ปูมากกว่านี้ แรกๆ น้องบอบบางและจืดจางเกินไป พอต้องมาพลิกเล่นบทตัวร้าย Mastermind ของเรื่องแล้วมันรู้สึกไม่น่าเชื่อถือไปนิด แต่นางเป็นตัวร้ายที่ดี ชั่วในเรื่องแค่ไหนสุดท้ายแล้วก็ตายอย่างมีเกรียติ ทุกคนปรบมือ ทุกคนก้มกราบ อยากให้บทนางเยอะกว่านี้อีกๆๆๆ

เยี่ยหวั่งซี: สั้นๆ เลยคือน่าสงสารทุกชาติ อยากจะกอดแรงๆ สักที นักอ่านทุกคนรัก นักอ่านทุกคนนับถือ

หนานกงซื่อ: แรกๆ เหมือนเขียนมาให้เกลียด พัฒนาการแบบงงๆ บทแรกๆ คือไม่ได้ส่งให้รักเลย แต่หลังๆ แย่งซีนอีโม่มาก เธอสมเกรียติแล้วแหละ แต่ไม่สมควรได้เยี่ยหวั่งซี!

เจียงซี: ที่เขียนถึงเพราะเป็นตัวละครที่เราไม่เจอสปอยเลยแต่เด่นมากสำหรับเรา ชอบตั้งแต่แรกเจอ ชอบในความปากดี เย่อหยิง แต่แอบฮาของนาง ยิ่งอ่านตอนพิเศษในเล่มสิบจบแล้วยิ่งชอบ

เซวียเจิ้งยง: เรื่องนี้คือมอบเหรียญคนดีที่สุดในเรื่องให้เขาเถอะ ดีอะไรขนาดนี้! เธอเป็นคนดีเกินไป!

โดยรวมแล้ว เสียน้ำตามามาก อ่านจบแล้วใจก็ยังไม่ดี แนะนำให้อ่านต่อพิเศษต่อเพื่อฮิลใจด่วนๆ อ่านแล้วเหมือนเข้าไปอยู่ในเรื่องด้วย ทุกอย่างมันเขียนดีมาก อยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆ ทุกคนสมควรได้รีบตอนพิเศษ สวมควรได้รับตอนจบที่ดี แม้แต่ตัวร้ายเราก็ไม่เกลียด มันมีมิติตรงนี้!

ปล. ทำร้ายสภาพจิตใจ คนจิตตกห้ามอ่าน

กลับชาติมาเกิดใหม่มาแก้ไขความเลวร้ายของตัวเองในชาติก่อน กลับมารักกัน ก็น่าจะจบ แต่พอได้อ่านจริง จากความสัมพันธ์ที่เชือดเฉือนไปมาจนเพิ่งจะเข้าใจกันและรักกัน มันอยู่บนปริศนามหากาพย์ที่ใหญ่ที่โยงใยทั้งชาตินี้และชาติก่อน ขนาดเล่ม 7 แล้วยังตะลึง ขนลุก กับสิ่งที่คลี่คลายออกมาอยู่เลย ปริศนาที่มีมาตลอดทุกเล่ม ความหักมุม ยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง

ไม่ใช่เพียงแค่เนื้อหาอันเข้มข้น ความรักอันหวานซึ้ง ฉากกุ๊กกิ๊ก หรือจะเป็น NC ร้อนแรงก็มาเต็ม แต่สิ่งที่ถูกใจมากจนต้องขอยกย่องคือฉากปวดใจทำได้ตราตรึงมาก มันปวดแสบปวดร้อนไปถึงขั้วหัวใจ โดยเฉพาะตอนร้าวรานที่โม่หรานและฉู่หว่านหนิงยังไม่เข้าใจกัน ฉู่หว่านหนิงที่ใช้พลังสลายชุดแต่งงานเพราะโม่หรานทำท่ากลัวซือเม่ยเข้าใจผิด และพูดว่า "ระหว่างเราจะมีอะไรให้เข้าใจผิดได้อีก" หรือจะเป็นตอนที่เป็นท่าเซียนจวินที่ ฉู่หว่านหนิง ถูกแกล้งให้คุกเข่ากลางหิมะจนสลบไป และเป็นท่าเซียนจวินที่ต่อหน้าทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจแต่ลับหลังลงโทษทุกคนที่ปล่อยให้ฉู่หว่านหนิงต้องตรากตรำแบบนั้น มีอีกหลายฉากที่กลายเป็นภาพจำ โร่วเปาแต่งได้พอเหมาะ จังหวะพอดี ข่มไม่นาน หวานไปสุดแบบลุ้นๆกับความรักแอบซ่อน

แม้แต่การตั้งชื่อเรื่อง พออ่านแล้วก็จะเข้าใจว่าทำไมเป็นเช่นนั้นจริงๆ หมาโง่ เพราะความโง่ เลยทำให้เกิดมหากาพย์สองชาติ ส่วนอาจารย์เหมียวขาวนั้นเป็นบุคลิกของฉู่หว่านหนิงเลยจริงๆ คือ สวยงาม หยิ่ง ลึกลับ อารมณ์ร้าย ขี้งอนแต่ไม่พูด เข้าใจว่าที่ชื่อเรื่องตั้งไว้จนไม่คิดว่าเนื้อหาจะเป็นแบบนี้ เป็นเพราะต้องการสื่อว่า เพราะบุคลิกอันสุดโต่งของทั้งคู่ก่อให้เกิดเรื่องราวแสบสันต์ทั้งหมดนี้เอง

ถ้าจะมีวายจีนแนวบำเพ็ญเซียนต้องแนะนำละก็ บางเรื่องก็จะแนะนำฉบับซีรีส์คนแสดง บางอันจะแนะนำฉบับอนิเมะ แต่ถ้าให้แนะนำนิยายละก็จะขอแนะนำเป็นเรื่องนี้เลยค่ะ ตอนนี้ขึ้นสู่เบอร์หนึ่งในใจไปแล้ว

ป.ล. อ่านฉบับแฟนคลับแปลอิงก์มาก่อน ฉบับแปลไทยทำได้ดีมากๆ ภาษาสละสลวย ชอบยิ่งกว่าของแปลอิงก์อีกค่ะ

รีวิวยากจริงๆ ค่ะ เป็นนิยายที่มีจุดที่เราชอบมากและอ่านติดพัน แต่ในขณะเดียวกันก็มีส่วนที่ไม่ชอบและแอบหวังว่าน่าจะทำได้ดีกว่านี้ ส่วนที่ประทับใจคือการเขียนด้านความสัมพันธ์ตัวละคร เรียกได้ว่ามีทุกปมความรักในเรื่องเดียว ทั้งรักข้างเดียว รักสามเส้า second chance ความรักแบบบิดๆเบี้ยวๆ รักแท้รักลึกซึ้ง หรือความรักของครอบครัว ความรักของเพื่อน มีหมดค่ะ แล้วเขียนได้ดีเหลือเกิน เรียกทั้งเสียงหัวเราะและเรียกทั้งน้ำตาได้เป็นระยะ ส่วนที่เรายังคิดว่าน่าจะทำไดีดีกว่านี้คือ พล็อตและเนื้อเรื่องโดยรวม

ที่ชอบ
- คาแรกเตอร์ตัวละคร ตัวละครมีความซับซ้อน ไม่ราบเรียบ ไม่มีขาวดำ มีแต่เทามาก เทาน้อย ทุกการกระทำมีท่ีมาที่ไป ชอบความซับซ้อนในอารมณ์ของของตัวละคร มันสมจริงดีในแง่ความรู้สึก

- การดึงอารมณ์ร่วม ฉากบรรยายความรู้สึก ไม่ว่าจะรัก จะแค้น หรือรู้สึกผิด เราว่าคนเขียนทำได้ดีมาก ฉากหวานก็น่ารัก ฉากเศร้าก็เขียนได้บีบหัวใจ โดยเฉพาะฉากเจ็บปวดใจเงียบๆ หรือน้อยเนื้อต่ำใจ อ่านแล้วถ้าน้ำตาไม่ไหลก็ต้องน้ำตาซึมตลอด (เราชอบมากจนคิดว่าถ้าคนเขียนลองเขียนเรื่องที่พล็อตเรียบๆ แต่เน้นอารมณ์ของตัวละคร จะต้องปังสุดๆ แน่ๆค่ะ)

- ความกล้า เราชอบที่คนเขียนเขียนความเลวร้ายของตัวละครเอกแบบไม่เหนียมอาย (ทั้งพระเอก ตัวร้าย ตัวละครหลักอื่นๆ) แล้วยิ่งประทับใจที่สุดท้ายก็ไม่ได้เขียนข้ออ้างให้พระเอกไปซะทุกเรื่อง เรามันสมจริงดีค่ะ อ่านแล้วอิน คนเราผิดพลาดได้และไม่มีใครเลวมาแต่กำเนิด ในขณะเดียวกันก็ชอบความกล้าของเรื่องราวทางด้านตัวร้ายที่ไม่ได้จบแบบสูตรสำเร็จไปซะทีเดียว เขียนจนเราอดเห็นใจแอบเอาใจช่วยไปด้วยไม่ได้

ที่ไม่ชอบ
- พล็อต ฮัสกี้ฯ เป็นนิยายที่พล็อตอลังการเหลือเกินค่ะ ทั้งในด้านโลกที่เกี่ยวข้อง ทั้งในด้านเงื่อนงำ ปมตัวละคร ในด้านดีมันคงทำให้เล่นกับความซับซ้อนของอารมณ์ตัวละครได้มากขึ้น (อย่างเช่นตัวการกลับมาเกิดของโม่หรานในชาติที่สองกับความรู้สึกทั้งหมดที่โม่หรานต้องแบกไว้) แต่ในขณะเดียวกันเรารู้สึกว่ามันล้นเกินไป ปมมันเยอะไปหมด ทั้งเล็กทั้งใหญ่ การเฉลยปมโดยกล่าวถึงเรื่องใหม่หรือตัวละครใหม่ในเล่มหลังๆ ทำให้บางทีอารมณ์มันสะดุด หรือบางทีมันซับซ้อนจนต้องทำความเข้าใจอยู่สักพักถึงจะค่อยอินไปกับตัวละครได้

- ความเป็นเหตุเป็นผล เราว่าการผูกปมและการคลี่คลายมันยังไม่ค่อยเนียน เหมือนอยากให้ง่ายก็ง่าย บางอย่างก็เขียนให้ยาก หลักเกณฑ์เหตุผลมันเลยดูไม่สอดคล้อง เราเลยรู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันเลยไม่ลื่นไหล ไม่เนียนเท่าที่ควร

สรุปว่ายังเป็นเรื่องที่ชอบมากอยู่ค่ะ โดยเฉพาะเรื่องราวความผูกพันของตัวละครที่อยากกดห้าดาวเต็ม เสียดายที่เราว่าการดำเนินเรื่องมันดูยุ่งเหยิง และบางครั้งก็ยืดเยื้อไปหน่อย เลยขอให้ทั้งซีรี่ย์ที่สี่ดาวค่ะ

สุดท้ายนี้ ที่อดพูดถึงไม่ได้คือการแปล แปลดีสำนวนดี เลือกคำดีเหมาะเจาะไปหมด ไม่มีที่ติ ประทับใจมากค่ะ

ปกตินี่ชอบพล็อตศิษย์อาจารย์อยู่แล้ว และคาแรกเตอร์ของฉู่หว่านหนิงคือสเป็คเลย ชอบๆๆๆ ส่วนพระเอกก็คือโง่มาก โง่สมชื่อเรื่อง โง่จนไม่รู้จะพูดยังไง สายตามองคน=0 เอ็งมองใครเป็นคนดี คนนั้นร้ายหมดเลยปะวะ (...ซซซซือเม่ยด้วยป่าว???) ชอบความสัมพันธ์แบบ Hate-Love Relationship มากๆ เขียนออกมาได้กลมกล่อมสุดๆ เจ้าหมาโง่แยกแยะความรู้สึกไม่ออก เกลียดคือเกลียด ชอบคือชอบ คิดว่าชอบใครก็จะทุ่มทำดีกับคนนั้นทั้งใจ ใครทำดีด้วยฉันก็ดีตอบ ใครไม่ดีกับฉันฉันก็จำ สมไทป์หมาโง่มาก ส่วนอาจารย์คือเจ้าแมวซึน ตัวเองเอ็นดูเขาแท้ๆ แต่เพราะห่างเหินกับผู้คนมากเกินไป เดินบนหนทางเดียวดายมากเกินไป เลยไม่กล้าแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา ห่อหุ้มตัวเองด้วยความเย็นชาเข้มงวดจนทำให้คนหวาดกลัว แมวซึนไม่ยอมพูดมาเจอกับหมาโง่มองคนไม่ออกก็เลย... เกิดเป็นเรื่องนี้ขึ้นมานี่เอง55555555555555

(เอาจริงๆ เกลียดพระเอกในอดีตมาก มันแค้นอะไรขนาดนั้น ถึงจะเกลียดยังไงก็ไม่ควรทำถึงขั้นนั้นมั้ยอะ การกระทำโคตรเลวร้ายเลย สงสารอาจารย์ อยากเตะไอหมาโง่ ฮึ่มๆๆ)

ระหว่างทางที่อ่านเหมือนขึ้นรถไฟเหาะแบบฟันปลา มันขึ้น มันลง มันขึ้น มันลง ชอบมุกตลกร้ายแบบเสียดสีของคนเขียน การเปรียบเปรย ขำออกเสียงหลายครั้งมาก ตรงกันข้ามหัวเราะอยู่ดีๆ น้ำตาไหล ตอนแรกไหลเบาๆ สักพักไหลอาบแก้มเลย

ฮัสกี้หน้าโง่สมชื่อเรื่อง ไม่ได้คิดว่าเหมือนพวกตัวละครโง่ดาดๆ เพราะคนเขียนบรรยายมีชั้นเชิงมาก เราเข้าใจว่าอะไรทำให้แค้นปานนั้นนะ แต่ขณะเดียวกันก็เห็นว่าความแค้นทำอะไรกับฮัสกี้ของเราบ้าง

(และกำลังจะไปพาไปสู่ tragedy แบบเอาหัวฮัสกี้เป็นประกันเลย)

รีเลทกับอาจารย์เหมียวขาวหลายตอนมาก น้ำตาซึม น้ำตาคลอ น้ำตาไหลนิดหน่อย จนน้ำตาอาบหน้า ส่วนนึงคิดว่ามันขยี้จุดอ่อนแอของคนอ่านอย่างเราพอดิบพอดีด้วย ขมมากๆ

สมคำร่ำลือ สมคำร่ำลือ