ตัวอักษร ในสมัยสุโขทัย

การประดิษฐ์ตัวอักษรไทย ซึ่งพ่อขุนรามคำแหงมหาราช เป็นผู้ประดิษฐ์ขึ้นเมื่อปี พ.ศ. ๑๘๒๖ คือ ลายสือไทย สันนิษฐานว่า ดัดแปลงมาจากตัวอักษรขอมหวัด และมอญโบราณ นับว่าเป็นมรดกอันยิ่งใหญ่ของวัฒนธรรมสุโขทัย อักษรไทย ที่พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงประดิษฐ์ขึ้น มีลักษณะการวางรูปตัวอักษร คือ สระ พยัญชนะ จะอยู่บรรทัดเดียวกัน สระจะอยู่หน้าพยัญชนะ มีวรรณยุกต์เพียง ๒ รูป คือ เสียงเอกและเสียงโท ในสมัยต่อมาได้มีการปรับปรุง โดยนำสระเขียนไว้ ข้างล่าง ข้างบน ข้างหน้า และข้างหลังของพยัญชนะ เพิ่มวรรณยุกต์จนออกเสียงได้ครบ และได้มีวิวัฒนาการมาเป็นลำดับจนเป็น อักษรที่ใช้กันทุกวันนี้ เมื่อพ่อขุนรามคำแหงมหาราชประดิษฐ์ตัวอักษรแล้ว โปรดฯให้จารึกเรื่องราวสมัยสุโขทัยลงในหลักศิลาจารึก โดยมีหลักศิลาจารึก หลักที่ ๑ เป็นหลักแรก ที่แสดงถึงเรื่องอักขรวิธีของภาษาไทยและเรื่องราวต่างๆ ด้านการปกครอง เศรษฐกิจ ประเพณี ศิลปวัฒนธรรมของสุโขทัย

สารบัญ Show

ประวัติและวิวัฒนาการ[แก้]
อักษรไทย[แก้]
พยัญชนะ[แก้]
สระ[แก้]
วรรณยุกต์[แก้]
ตัวเลข[แก้]
เครื่องหมายวรรคตอน[แก้]
รหัสยูนิโคดสำหรับอักษรไทย[แก้]
ดูเพิ่ม[แก้]
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

อักษรไทยสมัยสุโขทัย
ภาษาเขียนของคนไทยเกิดขึ้นหลังจากที่คนไทยสร้างเมืองของตนเองขึ้นแล้ว คือ สุโขทัย เมื่อปี พ.ศ. ๑๘๒๖ พ่อขุนรามคำแหงกษัตริย์องค์ที่ ๓ ของเมืองสุโขทัย
เมื่อประมาณ ๗๐๐ ปี ที่แล้วมา เมืองสุโขทัยของคนไทยนับว่า เป็นเมืองใหม่ในย่านเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ก่อนหน้านั้นชนชาติอื่นๆ รอบด้าน มีการรวมตัวกันเป็นเมืองอยู่ก่อนแล้ว และที่เป็นเมืองแล้ว ต่างก็มีภาษาเขียนเป็นของตนเองทั้งสิ้น เมืองเขมร เมืองมอญ เมืองพม่า ล้วนมีภาษาเขียนของตนเองก่อนคนไทย ในยุคนั้น และก่อนหน้านั้น เท่าที่ปรากฏในอินเดีย ลังกา และในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การจารึกเรื่องของการปกครองเมือง ศาสนา และประชาชน นับเป็นประเพณีนิยมของกษัตริย์ทั่วไป เมื่อกษัตริย์พระองค์ใหม่ขึ้นปกครองเมือง เมื่อมีการทำสงคราม การทำบุญครั้งใหญ่ หรือเมื่อมีเหตุการณ์สำคัญ ๆ เกิดขึ้นในเมือง ก็เป็นประเพณีของกษัตริย์ที่จะทรงบันทึกเรื่องราวไว้ในอินเดีย และลังกา มีการเก็บบันทึกจารึกต่าง ๆ ทั้งของวัดและกษัตริย์นับได้เป็นจำนวนแสน ประเพณีการจารึกเรื่องราวนี้ ได้แพร่หลายมาถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วย และในย่านนี้จารึกโบราณมีทั้งภาษาบาลีสันสกฤต และต่อมาก็มีจารึกเป็นภาษาของคนพื้นเมืองด้วย คนไทยคงจะใช้ตัวอักษรอื่น ที่ใช้แพร่หลายกันอยู่ในย่านนั้นมาก่อน ซึ่งมีทั้งอักษรมอญ และขอม แต่เมื่อคนไทยมีเมืองเป็นของตนเอง มีกษัตริย์ไทยเองแล้ว แรงผลักดันที่จะต้องมีตัวอักษรของตนเอง เพื่อบันทึกเรื่องราวของกษัตริย์ และเมืองตามประเพณีอยู่ในขณะนั้น ก็ย่อมเกิดขึ้น การใช้ภาษาของไทยเองย่อมจะทำให้เมืองไทยมีฐานะเท่าเทียมกับเมืองอื่น ๆ ที่มีอยู่ก่อนแล้ว เราอาจนับว่า การเป็นเมือง และประเพณีการจารึกเรื่องราวของกษัตริย์และเมือง เป็นแรงผลักดันสำคัญ ที่ทำให้เกิดการประดิษฐ์อักษรไทยขึ้น

ศิลาจารึกสุโขทัย หลักที่ ๑ ด้านที่ ๔ บรรทัดที่ ๘-๑๐ ลายมือของเจ้าพระยาโกษาธิบดี (โกษาปาน) สมัยอยุธยา

ที่มา : สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯ / เล่มที่ ๑๘ / เรื่องที่ ๖ ภาษา และอกษรไทยอักษรไทยสมัยสุโขทัย http://kanchanapisek.or.th/kp6/sub/book/book.php?book

ตัวอักษรที่เราใช้อยู่ทุกวันนี้เป็นตัวเขียนที่มีวิวัฒนาการสืบเนื่องมาจากลายสือไทย ที่พ่อขุนรามคำแหงทรงประดิษฐ์ขึ้น เมื่อประมาณ ๗๐๐ ปีที่แล้ว เข้าใจว่า คงจะได้เปรียบเทียบ หรือปรับปรุงจากตัวอักษรที่มีใช้อยู่ในบริเวณใกล้เคียง ตัวหนังสือในปัจจุบันแตกต่างไปจากสมัยสุโขทัยมาก แต่ระบบของตัวพยัญชนะ สระ และวรรณยุกต์ยังคงเดิม
อักษรไทยมีใช้มานานประมาณ ๗๐๐ ปีแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่จะมีลักษณะแตกต่างไปจากภาษาในปัจจุบัน ทั้งในด้านการเขียน และการแทนเสียง และเพราะเหตุว่า ตัวเขียนไทยเป็นตัวอักษรแทนเสียง ระบบภาษาเขียนจึงเป็นเสมือนบันทึกของลักษณะเสียงของภาษาไทย เมื่อสมัยประมาณ ๗๐๐ ปี มาแล้วได้เป็นอย่างดี นักภาษาศาสตร์สามารถใช้วิธีการที่เป็นวิทยาศาสตร์ อธิบายให้เห็นว่า เสียงของภาษาในสมัยสุโขทัย ต่างไปจากเสียงในสมัยอยุธยา และสมัยรัตนโกสินทร์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

อักษรไทย

ชนิด	อักษรสระประกอบ
ภาษาพูด	มาตรฐาน: ภาษาไทย, ภาษาไทยใต้ ไม่เป็นมาตรฐาน: คำเมือง, อีสาน, มลายูปัตตานี, และอื่นๆ
ผู้ประดิษฐ์	พ่อขุนรามคำแหงมหาราช[ใครกล่าว?]
ช่วงยุค	พ.ศ. 1826 (ค.ศ. 1283) – ปัจจุบัน
ระบบแม่	อักษรไซนายดั้งเดิม อักษรฟินิเชีย อักษรแอราเมอิก อักษรพราหมี อักษรปัลลวะ อักษรเขมรและอักษรมอญ อักษรไทย
ระบบลูก	อักษรไทเวียด
ระบบพี่น้อง	อักษรลาว
ช่วงยูนิโคด	U+0E00–U+0E7F
ISO 15924	Thai
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

อักษรไทย เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาไทยและภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ เช่น คำเมือง, อีสาน, ภาษาไทยใต้, มลายูปัตตานี เป็นต้น ในประเทศไทย มีพยัญชนะ 44 รูป สระ 21 รูป วรรณยุกต์ 4 รูป และเครื่องหมายอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่ง พยัญชนะไทยจะเรียงตัวไปตามแนวนอน จากซ้ายไปขวา ส่วนสระจะอยู่หน้า บน ล่าง และหลังพยัญชนะประกอบคำแล้วแต่ชนิดของสระ

อักษรไทยไม่มีการแยกอักษรตัวใหญ่หรืออักษรตัวเล็กอย่างอักษรโรมัน และไม่มีการเว้นวรรคระหว่างคำ เมื่อจบหนึ่งประโยคจะลงท้ายด้วยการเว้นวรรค กับมีเครื่องหมายวรรคตอนจำนวนหนึ่ง

ภาษาไทยมีตัวเลขเป็นของตัวเอง แต่นิยมใช้เลขอารบิกเป็นส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวัน

ประวัติและวิวัฒนาการ[แก้]

ราว พ.ศ. 400 ไทยได้อพยพจากถิ่นเดิมมาตั้งภูมิลำเนาอยู่ใกล้อาณาเขตมอญ ซึ่งกำลังเป็นชาติที่เจริญรุ่งเรืองในสมัยนั้น เริ่มแรกคงเริ่มเลียนแบบตัวอักษรมาจากมอญ ต่อมาราว พ.ศ. 1500 เมื่อขอมขยายอำนาจเข้ามาในดินแดนของคนไทยซึ่งตั้งอยู่บริเวณริมแม่น้ำยม และได้ปกครองเมืองเชรียงและเมืองสุโขทัย ไทยก็เริ่มดัดแปลงอักษรที่มีอยู่เดิมให้คล้ายกับอักษรขอมหวัด

อักษรมอญและอักษรขอมที่ไทยนำมาดัดแปลงใช้นั้นล้วนเป็นอักษรที่รับและแปลงรูปมาจากอักษรพราหมี ของพวกพราหมณ์ซึ่งแพร่หลายในอินเดียตอนเหนือ และอักษรสันสกฤตในสมัยราชวงศ์ปัลลวะ ซึ่งแพร่หลายบริเวณอินเดียตอนใต้ อักษรอินเดียทั้งคู่นี้ต่างก็รับแบบมาจากอักษรฟินิเชียนอีกชั้นหนึ่ง อักษรเฟนีเซียนับได้ว่าเป็นอักษรที่เก่าแก่ที่สุด และเป็นแม่แบบตัวอักษรของชาติต่างๆ ทั้งในเอเชียและยุโรป

ราว พ.ศ. 1826 พ่อขุนรามคำแหงทรงประดิษฐ์อักษรไทยที่เรียกกันว่า "ลายสือไทย" ขึ้น[ใครกล่าว?] ซึ่งได้เค้ารูปมาจากอักษรมอญและอักษรเขมรที่มีอยู่เดิม ทำให้อักษรไทยมีลักษณะคล้ายคลึงกับอักษรทั้งสอง แม้บางตัวจะไม่คล้ายกัน แต่ก็สามารถรู้ได้ว่าดัดแปลงมาจากอักษรตัวไหน

อักษรไทยมีการปรับปรุงอยู่เรื่อยๆ ในสมัยพญาฦๅไทราว พ.ศ. 1900 มีการแก้ไขตัวอักษรให้ผิดเพี้ยนไปบ้างเล็กน้อย โดยเฉพาะการเพิ่มเชิงที่ตัว ญ ซึ่งใช้ติดต่อเรื่อยมาจนทุกวันนี้ คาดว่าน่าจะเอาอย่างมาจากเขมร ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ราว พ.ศ. 2223 ตัวอักษรเริ่มมีทรวดทรงดีขึ้นแต่ก็ไม่ทิ้งเค้าเดิม มีบางตัวเท่านั้นที่แก้ไขผิดไปจากเดิม คือตัว ฎ และ ธ ซึ่งเหมือนกับที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน นักวิชาการจำนวนหนึ่งเชื่อว่าในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ตัวอักษรและการใช้งานมีความคล้ายคลึงกับในปัจจุบันมากที่สุด

อักษรไทย[แก้]

อักษรไทย
รูปพยัญชนะ
ก	ข	ฃ	ค	ฅ	ฆ	ง	จ
ฉ	ช	ซ	ฌ	ญ	ฎ	ฏ	ฐ
ฑ	ฒ	ณ	ด	ต	ถ	ท	ธ
น	บ	ป	ผ	ฝ	พ	ฟ	ภ
ม	ย	ร	ล	ว	ศ	ษ	ส
		ห	ฬ	อ	ฮ
รูปสระ
ะ	–ั	า	–ํ	–ิ	'	"
–ุ	–ู	เ	โ	ใ	ไ	–็
อ	ว	ย	ฤ	ฤๅ	ฦ	ฦๅ
รูปวรรณยุกต์
		–่	–้	–๊	–๋
เครื่องหมายอื่น ๆ
		–์	–๎	–ฺ
เครื่องหมายวรรคตอน
		ฯ	ฯลฯ	ๆ
		๏	๚	๛	┼

พยัญชนะ[แก้]

พยัญชนะไทยมี 44 รูป แต่ละตัวมีชื่อเรียกโดยเฉพาะ สามารถแบ่งตามฐานที่ใช้ในการออกเสียงเป็นวรรค เสียงอ่านที่กำกับไว้คือเสียงเมื่อเป็นพยัญชนะต้น

วรรค	ฐานกรณ์	กักสิถิล	กักธนิตหรือเสียดแทรก	นาสิก
วรรค กะ	เพดานอ่อน	ก ไก่ [k]	ข ไข่ [kʰ]	ฃ ขวด¹ [kʰ]	ค ควาย [kʰ]	ฅ คน¹ [kʰ]	ฆ ระฆัง [kʰ]	ง งู [ŋ]
วรรค จะ	เพดานแข็ง	จ จาน [t͡ɕ]	ฉ ฉิ่ง [t͡ɕʰ]	ช ช้าง [t͡ɕʰ]	ซ โซ่ [s]	ฌ เฌอ [t͡ɕʰ]	ญ หญิง [ɲ]²
วรรค ฏะ	ปุ่มเหงือก	ฎ ชฎา [d]	ฏ ปฏัก [t]	ฐ ฐาน [tʰ]	ฑ มณโฑ [tʰ]/[d]	ฒ ผู้เฒ่า [tʰ]	ณ เณร [n]
วรรค ตะ	ด เด็ก [d]	ต เต่า [t]	ถ ถุง [tʰ]	ท ทหาร [tʰ]	ธ ธง [tʰ]	น หนู [n]
วรรค ปะ	ริมฝีปาก	บ ใบไม้ [b]	ป ปลา [p]	ผ ผึ้ง [pʰ]	ฝ ฝา [f]	พ พาน [pʰ]	ฟ ฟัน [f]	ภ สำเภา [pʰ]	ม ม้า [m]
ไตรยางศ์	กลาง	สูง	ต่ำ

วรรค	เปิดหรือรัว	เสียดแทรก	เปิดข้างลิ้น ปุ่มเหงือก	กัก เส้นเสียง	เสียดแทรก เส้นเสียง
เศษวรรค	ย ยักษ์ [j]	ร เรือ [r]	ล ลิง [l]	ว แหวน [w]	ศ ศาลา [s]	ษ ฤๅษี [s]	ส เสือ [s]	ห หีบ [h]	ฬ จุฬา [l]	อ อ่าง³ [ʔ]	ฮ นกฮูก [h]
ไตรยางศ์	ต่ำ	สูง	ต่ำ	กลาง	ต่ำ

ฃ และ ฅ เป็นอักษรที่ในปัจจุบันเลิกใช้แล้ว
ในปัจจุบันเสียงนี้ถูกแทนที่ด้วย /j/ ในภาษาไทยกลาง แต่ยังคงพบได้ในภาษาไทยถิ่นอื่นๆ เช่น ภาษาไทยอีสาน เป็นต้น
อ ถือว่าเป็นเสียงว่างให้รูปสระมาเกาะได้

พยัญชนะไทยยังแบ่งออกเป็น 3 หมู่ เรียกว่า ไตรยางศ์ ประกอบด้วย

อักษรสูง 11 ตัว ได้แก่ ข ฃ ฉ ฐ ถ ผ ฝ ศ ษ ส ห
อักษรกลาง 9 ตัว ได้แก่ ก จ ฎ ฏ ด ต บ ป อ
อักษรต่ำ 24 ตัว ได้แก่ ค ฅ ฆ ง ช ซ ฌ ญ ฑ ฒ ณ ท ธ น พ ฟ ภ ม ย ร ล ว ฬ ฮ

ความถี่ของพยัญชนะไทย พยัญชนะไทยที่ใช้บ่อยที่สุดคือ น และที่ใช้น้อยที่สุดคือ ฅ ความถี่ที่แสดงในตารางอาจแตกต่างกันในทางปฏิบัติตามประเภทของข้อความ (ผู้อ่านสามารถทดลองเปิดหน้าข่าว หรือเปิดหนังสือ ebook สักเล่มแล้วลอง ค้นหา(search) อักษรโดดๆ เช่น ก ข ค ... จะพบว่าพยัญชนะไทยที่ใช้มากที่สุดในเอกสารนั้นคือ น (นอ หนู) หรืออาจจะเป็นตัวพยัญชนะ ร อ บ้างในบางเอกสารเท่านั้น)

Unicode	Letter names	พยัญชนะไทย	ความถี่ TNC v.1	ความถี่ LEXiTRON Data 2.0	ความถี่ พจนานุกรมราชบัณฑิตฯ 2554
0E19	NO NU	น	9.68%	8.61%	8.29%
0E23	RO RUA	ร	7.47%	9.17%	9.04%
0E2D	O ANG	อ	7.44%	6.61%	6.42%
0E01	KO KAI	ก	7.35%	7.54%	7.79%
0E07	NGO NGU	ง	6.90%	6.26%	5.66%
0E21	MO MA	ม	6.24%	5.77%	5.78%
0E22	YO YAK	ย	4.90%	4.90%	5.18%
0E27	WO WAEN	ว	4.80%	4.71%	4.56%
0E25	LO LING	ล	3.97%	4.26%	4.85%
0E14	DO DEK	ด	3.96%	3.89%	3.60%
0E17	THO THAHAN	ท	3.75%	2.89%	2.73%
0E2B	HO HIP	ห	3.59%	3.26%	3.67%
0E15	TO TAO	ต	3.31%	3.81%	3.93%
0E04	KHO KHWAI	ค	3.09%	3.35%	2.47%
0E2A	SO SUA	ส	3.07%	3.84%	4.13%
0E1B	PO PLA	ป	2.90%	2.60%	2.76%
0E1A	BO BAIMAI	บ	2.88%	3.06%	3.06%
0E08	CHO CHAN	จ	2.69%	2.05%	1.98%
0E02	KHO KHAI	ข	2.13%	1.78%	1.88%
0E1E	PHO PHAN	พ	1.95%	2.27%	2.43%
0E0A	CHO CHANG	ช	1.56%	1.73%	1.75%
0E1C	PHO PHUNG	ผ	0.86%	0.87%	0.72%
0E16	THO THUNG	ถ	0.79%	0.79%	0.73%
0E13	NO NEN	ณ	0.64%	0.65%	0.80%
0E28	SO SALA	ศ	0.60%	0.89%	0.90%
0E18	THO THONG	ธ	0.56%	0.63%	0.78%
0E29	SO RUSI	ษ	0.47%	0.56%	0.60%
0E0D	YO YING	ญ	0.46%	0.57%	0.57%
0E20	PHO SAMPHAO	ภ	0.44%	0.61%	0.70%
0E0B	SO SO	ซ	0.42%	0.45%	0.43%
0E09	CHO CHING	ฉ	0.25%	0.29%	0.36%
0E10	THO THAN	ฐ	0.20%	0.15%	0.20%
0E1F	FO FAN	ฟ	0.18%	0.44%	0.33%
0E1D	FO FA	ฝ	0.13%	0.24%	0.20%
0E0F	TO PATAK	ฏ	0.08%	0.08%	0.14%
0E0E	DO CHADA	ฎ	0.08%	0.08%	0.08%
0E12	THO PHUTHAO	ฒ	0.07%	0.04%	0.04%
0E2E	HO NOKHUK	ฮ	0.06%	0.10%	0.12%
0E11	THO NANGMONTHO	ฑ	0.03%	0.11%	0.14%
0E06	KHO RAKHANG	ฆ	0.03%	0.07%	0.12%
0E2C	LO CHULA	ฬ	0.02%	0.03%	0.07%
0E0C	CHO CHOE	ฌ	0.003%	0.01%	0.03%
0E03	KHO KHUAT	ฃ	0.001%	0%	0%
0E05	KHO KHON	ฅ	0.0003%	0%	0%

1นับความถี่จาก Thai National Corpus (1st version on CQPweb) จำนวน 34,782,267 โทเค็น

2นับความถี่ จากฐานข้อมูล LEXiTRON Data 2.0 จำนวนคำศัพท์ในพจนานุกรม 32,365 คำ

3นับความถี่จากฐานข้อมูล พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๕๔ จำนวนคำศัพท์ในพจนานุกรม 39,191 คำ (db.version 2018.07.24)

สระ[แก้]

สระในภาษาไทยมี 21 รูป ซึ่งรูปสระเหล่านี้จะนำไปประกอบเป็นรูปสระที่ใช้จริงอีกต่อหนึ่ง (ดูที่ ภาษาไทย)

ะ วิสรรชนีย์ นมนางทั้งคู่
ั ไม้หันอากาศ หางกังหัน ไม้ผัด
็ ไม้ไต่คู้ ไม้ตายคู้
า ลากข้าง
ิ พินทุ์อิ พินทุอิ
่ ฝนทอง
ํ นิคหิต นฤคหิต หยาดน้ำค้าง

" ฟันหนู, มูสิกทันต์
ุ ตีนเหยียด ลากตีน
ู ตีนคู้
เ ไม้หน้า
ใ ไม้ม้วน
ไ ไม้มลาย
โ ไม้โอ

อ ตัวออ
ย ตัวยอ
ว ตัววอ
ฤ ตัวรึ
ฤๅ ตัวรือ
ฦ ตัวลึ
ฦๅ ตัวลือ

วรรณยุกต์[แก้]

วรรณยุกต์ในภาษาไทยมี 4 รูป 5 เสียง

เสียงวรรณยุกต์ไทยตามหลักภาษาศาสตร์ แบ่งได้ดังนี้

เสียงสามัญ (ระดับเสียงกึ่งสูง-กลาง)
เสียงเอก (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ)
เสียงโท (ระดับเสียงสูง-ต่ำ)
เสียงตรี (ระดับเสียงกึ่งสูง-สูง)
เสียงจัตวา (ระดับเสียงต่ำ-กึ่งสูง)

รูปวรรณยุกต์[แก้]

เครื่องหมายวรรณยุกต์ในภาษาไทย มี 4 รูป ดังนี้

ไม้เอก (-่) ไม้โท (-้) ไม้ตรี (-๊) และ ไม้จัตวา (-๋)

อย่างไรก็ตาม ในจารึกสมัยโบราณ เช่น ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง มีเครื่องหมายวรรณยุกต์เพียง 2 รูป คือ ไม้เอก (-่) และไม้โท (-๋)[ต้องการอ้างอิง] เช่น น๋อง (น้อง), ห๋า (ห้า)

การผันเสียงวรรณยุกต์[แก้]

โดยทั่วไปเสียงพยางค์หนึ่งในภาษาไทย สามารถผันได้ ๕ เสียงวรรณยุกต์ แต่ในภาษาเขียน จะมีกฎเกณฑ์การผันที่ตายตัว ดังนี้

หมู่อักษร-คำเป็นคำตาย	เสียงสามัญ	เสียงเอก	เสียงโท	เสียงตรี	เสียงจัตวา
อักษรกลาง คำเป็น	กา	ก่า	ก้า	ก๊า	ก๋า
อักษรกลาง คำตาย สระสั้น	-	กะ	ก้ะ	ก๊ะ	ก๋ะ
อักษรกลาง คำตาย สระยาว	-	กาบ	ก้าบ	ก๊าบ	ก๋าบ
อักษรสูง คำเป็น	-	ข่า	ข้า	-	ขา
อักษรสูง คำตาย สระสั้น	-	ขะ	ข้ะ	-	-
อักษรสูง คำตาย สระยาว	-	ขาบ	ข้าบ	-	-
อักษรต่ำ คำเป็น	คา	-	ค่า	ค้า	-
อักษรต่ำ คำตาย สระสั้น	-	-	ค่ะ	คะ	ค๋ะ
อักษรต่ำ คำตาย สระยาว	-	-	คาบ	ค้าบ	ค๋าบ

คำตายของอักษรกลางและอักษรสูง ไม่ว่าสระจะเป็นเสียงสั้นหรือเสียงยาวก็ผันวรรณยุกต์ตามรูปแบบเดียวกัน เว้นแต่คำตายของอักษรต่ำ เมื่อเป็นสระเสียงสั้นหรือเสียงยาวจะผันคนละแบบ

อักษรต่ำและอักษรสูงไม่สามารถผันให้ครบ ๕ เสียงได้ จึงมักจะใช้อักษรเสียงเดียวกันจากอีกหมู่หนึ่งมาใช้เป็นอักษรนำ โดยมีอักษรสูงนำ (ยกเว้นอักษร อ ซึ่งเป็นอักษรกลาง สามารถนำ อักษร ย ได้) เช่น นา หน่า น่า น้า หนา, มี หมี่ มี่ มี้ หมี

ตัวเลข[แก้]

ตัวเลขที่เป็นอักษรไทย เรียกว่าเลขไทย มีลักษณะดังนี้

๐ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙

วิธีการบอกจำนวนใช้ระบบประจำหลักเหมือนกับตระกูลเลขฮินดู-อารบิกอื่น ๆ

เครื่องหมายวรรคตอน[แก้]

. มหัพภาค หรือ จุด
, จุลภาค หรือ ลูกน้ำ
; อัฒภาค
: ทวิภาค หรือ ต่อ
:- วิภัชภาค
- ยัติภังค์
— ยัติภาค
() นขลิขิต หรือ วงเล็บ
[ ] วงเล็บเหลี่ยม
{ } วงเล็บปีกกา
? ปรัศนี

! อัศเจรีย์
“” อัญประกาศ
... จุดไข่ปลา
_ _ _ เส้นประ
" บุพสัญญา
/ ทับ
ๆ ไม้ยมก
ฯ ไปยาลน้อย หรือ เปยยาลน้อย
ฯลฯ ไปยาลใหญ่ หรือ เปยยาลใหญ่
๏ ฟองมัน หรือ ตาไก่
๏" ฟองมันฟันหนู หรือ ฟันหนูฟองมัน

ฯ อังคั่นเดี่ยว คั่นเดี่ยว หรือ คั่น
๚ อังคั่นคู่ หรือ คั่นคู่
๚ะ อังคั่นวิสรรชนีย์
๛ โคมูตร
๎ ยามักการ
์ ทัณฑฆาต (ตัวการันต์ คือพยัญชนะที่ถูกทัณฑฆาตกำกับ เช่น ก์ เรียกว่า กอการันต์)
ฺ พินทุ
┼ ตีนครุ หรือ ตีนกา
มหัตถสัญญา (ย่อหน้า)
สัญประกาศ (ขีดเส้นใต้)

รหัสยูนิโคดสำหรับอักษรไทย[แก้]

ช่วงรหัสยูนิโคด (Unicode) ของอักษรไทย คือ U+0E00 ถึง U+0E7F

ไทย
Unicode.org chart (PDF)

U+0E0x

ก

ข

ฃ

ค

ฅ

ฆ

ง

จ

ฉ

ช

ซ

ฌ

ญ

ฎ

ฏ

U+0E1x

ฐ

ฑ

ฒ

ณ

ด

ต

ถ

ท

ธ

น

บ

ป

ผ

ฝ

พ

ฟ

U+0E2x

ภ

ม

ย

ร

ฤ

ล

ฦ

ว

ศ

ษ

ส

ห

ฬ

อ

ฮ

ฯ

U+0E3x

ะ

ั

า

ำ

ิ

ี

ึ

ื

ุ

ู

ฺ

฿

U+0E4x

เ

แ

โ

ใ

ไ

ๅ

ๆ

็

่

้

๊

๋

์

ํ

๎

๏

U+0E5x

๐

๑

๒

๓

๔

๕

๖

๗

๘

๙

๚

๛

U+0E6x

U+0E7x

ดูเพิ่ม[แก้]

ISO/IEC 8859-11
TIS-620
ภาษาไทย

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

รูปและการออกเสียงของอักษรไทย

สระที่ใช้ในศิลาจารึกมีกี่ตัว ภาษาในสมัยสุโขทัย การประกอบคำภาษาไทยในสมัยสุโขทัยมี ลักษณะตรงตามข้อใด อักษรไทยโบราณ ในศิลาจารึกหลักที่ ๑ มีการใช้ตัวเลขอย่างไร อักษรไทยเกิดขึ้นในสมัยใด สระสมัยสุโขทัย หลักฐานการประดิษฐ์อักษรไทย

ตัวอักษร ในสมัยสุโขทัย

ประวัติและวิวัฒนาการ[แก้]

อักษรไทย[แก้]

พยัญชนะ[แก้]

สระ[แก้]

วรรณยุกต์[แก้]

รูปวรรณยุกต์[แก้]

การผันเสียงวรรณยุกต์[แก้]

ตัวเลข[แก้]

เครื่องหมายวรรคตอน[แก้]

รหัสยูนิโคดสำหรับอักษรไทย[แก้]

ดูเพิ่ม[แก้]

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

กระทู้ที่เกี่ยวข้อง

การโฆษณา

ข่าวล่าสุด

Michelin cross terrain ดี ไหม

ยาง pirelli p dragon sport ดี ไหม

Power supply ยี่ห้อ ไหน ดี 2561

ปวด ฟัน กราม ทํา ไง ดี

ซื้อ หุ้น ธนาคาร ไหน ดี

ซื้อ อะไร ดี ที่ ฮ่องกง

ลูก เมา รถ ทํา ไง ดี

Premium garcinia cambogia ดี ไหม

ผม เยอะ ทํา ทรง ไหน ดี

จอง ร ร เว็บ ไหน ดี

การโฆษณา

ผู้มีอำนาจ

การโฆษณา

เกี่ยวกับ

ถูกกฎหมาย

ช่วย

ทางสังคม